De Steeg nr. 7 (vervolgverhael Letterstreken)

Et is een mooie dag in meie, nao een kotstondig bujgien schient de zunne weer.

Ger is drok doende om hier en daor nog een tugien te plokken. Wat roekt et lekker,

daenkt ze as ze de rogge effen strekt en et heer es overzicht. Et tunieren zit heur in et bloed. Ze het oge veur strakke lijnen en kleurkompesiesies. Al is de tuun niet al te groot, deur hier en daor wat hoogteverschillen te maeken liekt et allegeer groter.

An de rechterkaante is een klein priëeltien mit een baankien, waor wat fruitbomen veur schaad zorgen. Sietske en zi’j bin echte butenmeensken, as et mar even kan zitten ze buten.

Binnen legt Sietske de leste haand an heurzels. Kleurt heur lippen nog even bi’j. Ze het een fesien van een collega die dit jaor 35 jaor in de zorg zit, en d’r now mit ophoolt. Ze kikt op heur gelosien, nog een klein half uurtien, nog krek tied veur een koppien thee.

Ger is al weer drok in de weer, as Sietske heur binnen ropt: “De thee is klaor… Kom ie.!

Zo bin ze eins wel een nuver stel. Ger in tuunoveral en slobbertrui, en Sietske op heur paosbest mit een prachtige zieden blouse en strakzittend rokkien op hoge hakken. Ger hadde altied al liever een joongien west. As kiend speulde en voetbalde ze meerstentieds mit de jonges mit. Een poppe was an heur doe al niet besteed. Laeter in et jongvolk was ze altied een muurbloempien west. Kon wel feesten en beesten mit de jonges mar van wat dat op vri’jeri’je leek was et nooit kommen. Ze bleef dan ok altied wat op heurzels.

Et het heur gelok west, dat Sietske heur huwelik op de klippen leup. Vanof dat ze tegere een opleiding in de verpleging had hebben weren ze de beste vrundinnen wodden. Hoe vanzelssprekend was et west, dat Sietske mit de kiender bi’j heur onderdak kregen hadde. Tot vandaegededag was d’r nooit ienige twiespalt west.

Ger het nocht an de kiender en mit Sietske is d’r een liefdesbaand ontstaon.

Evenpies laeter zitten ze genoeglik an een bakkien thee. Sietske zicht een man en een vrouw et pad oplopen. Jehova’s, ok dat nog. Mit kikt ze op heur gelosie.

‘Et is al kwat veur, ik moet neudig vot; wimpelen jow ze even of?’

Ze pakt de sleutels, dot heur jasse onder de aarms en lopt de aachterdeure uut.

Bi’j de veurdeure geven de man en vrouw Ger een haand en stellen heur veur.

‘We kommen naemens de gemiente. Jow moe’n weten, dat d’r een plan is om in de oolde schoele asielzukers op te vangen. Daor wiwwe de meensken persoonlik over anspreken. Zol et jow schikken om dat now even te doen?’

‘Liever niet, jim moeten weten da’k hier tegere mit mien vrundinne wone, en die

is krek onderwegens naor een fesien. Dat as et meugelik is, zollen we een ofspraok

maeken kunnen veur kommende weke.’

‘Ja netuurlik kan dat, we moe’n zo goed as de hiele straote nog doen. Dan gaon we now mar wiederop. Zol et jim, lao’we zeggen maendagmiddag rond een ure of viere passen.”

‘Dat kan.’

‘Mooi, dan doen we dat.’

Ger trekt de deure weer in et slot. As ze de kaemer weer in komt bliekt Arjan

net thuus te wezen.

‘D’r is nog thee,’ zegt ze.

‘Nee laot mar, ik hebbe krek een pilsien uut de koelkaaste neumen. Jow weren die Jehova’s mar rap kwiet.’

‘Dat weren gien Jehova’s mar meensken van de gemiente. Ze willen in de schoele

asielzukers opvangen.’

‘Now, daor biwwe dan mooi klaor mit.’

‘Och die meensken moe’n ok te plak. In die oolde schoele bin ze vast beter uut as in die tentekampen.’

‘Veur mi’j hoeft dat gedonder niet, en hoe daenken jow dat ze ankieken tegen een stel lesbo’s?’

Ger wodt et zuver wat te machtig, de kleuren gaon heur op en daele. Lesbo’s et klinkt as een scheldwoord. Et woord is nooit eerder valen. Zonder een woord te zeggen lopt ze naor de keuken. Puberaol gedrag, dat zal et wel wezen. Et is aanders zoe’n aorige jonge. D’r is zoe’n netuurlike baand, ze beschouwt him as heur eigen.

Och, hi’j het netuurlik wel een rogzakkien mitkregen. Et is ok niet niks, as jow heit vanof je zeuvende of achtste niet weer naor je ommekikt. Veur oons het dat wel een rustgevend gevuul geven. Et veurkwam in elts geval een bulte spannings. Mar zoe’n jongien het dat vast vule daon. Zels mit zien jaordag was d’r gien kedogien en alderdeegst gien anzichtkaorte. Ik bin d’r dan wel veur him west, mar ik bin gien man en misse de bloedbaand. Et is te hopen, dat hi’j niet te vule eigenschoppen van zien va mitkregen het. Mit zien zelfzuchtig gedrag, bovendat zatten zien hanen wel botte los. Ik hebbe zien hoe bont en blauw sleugen Sietske doe-der-tied was,overdaenkt Ger de situaosie.

Ze pakt een boek en perbeert heur zinnen wat te verzetten.

Een schoft laeter schrikt ze op as Mathilde haost ongemarkt de keuken inkomt.

‘Hoi Ger, moe’j heuren wat ik now weer beleefd hebbe. We weren wat an et donderjaegen mit Gerard en Kees Jan. Doe we evenpies allienig weren perbeerde hi’j me te tuten, en vreug verkering mit me. Die Oen. As et now Gerard west was …’

Verheerd kikt Ger op, dit maekt heur dag weer goed. Zo onbevangen as et maegien heur in vertrouwen nemt. Dat slat alles. Et verzaacht de piene van zoe’n rotmement.

Maendagmiddag tegen de klok van viere nuugt Sietske de meensken van de gemiente binnen, ze voesten even.

‘Kom d’r in, Ger het me verteld daj’m an kommen zollen.’

Margje en Roelof stappen de kaemer binnen.

‘Waor willen jow oons hebben?’

‘Zuuk mar een makkelike stoel, we hebben hier gien vast plak. Ik zal Ger even zeggen dat jim d’r binnen.’

‘Jim hebben hier mar een mooi plakkien, jim vulen jim hier vast wel thuus,’ markt Roelof op as ze mit zien vieren rond de taofel zitten. ‘Dat moet haost wel veural mit zoe’n prachtige tuun, ik kan d’r jeloers op wodden.’

‘Dat kan ‘k me veurstellen,’ is et repliek van Sietske, ‘Et is dat Ger d’r zoe’n aorighied an het en d’r een bulte tied instikt. Mi’j ontbrekt die tied, dat ik laot et graeg an heur over.’

Onder et genot van een koppien koffie vertelt Margje over et doel van heur komst.

‘Zoas jim inmiddels al weten, is de gemiente van doel om asielzukers op te vangen in de veurmaolige oolde schoele. D’r zal nog wel een inspraokaovend holen wodden mit B & W. en het C.O.A.. Mar wi’j van de linkse parti’jen willen weten, wat d’r onder de bevolking leeft. Vandaor dat we hier now zitten. Dus kot deur de bocht komt et d’r op daele, dat we graeg weten willen hoe as jim d’r tegenover staon.’

‘Ik wete uut onderviening wat et is, om in zak en as te zitten, en haost gien meugelikhied te zien om argens onderdak te kriegen. Gelokkig kon ik indertied bi’j Ger terechte en hewwe mitmekeer weer een mooi leven opbouwd. Dat veur mi’j bin ze welkom,’ zegt Sietske.

‘Och ja, ze hebben netuurlik wel een aander geleuf, mar we kun et mit oonze buren

Ayhan en Aggie ok best vienen. We lopen de deure bi’j mekeer niet plat. Mar zo now en dan nugen we ze veur een bakkien koffie en dat giet zo van beide kaanten. Aorig beter dan die Patser van de aandere kaante. Doe die hier kommen is, het hi’j niet iens even kennis maekt, dat die zien en heuren we nooit. Of et moet wezen vanwege een bulte kebaol,’ is Ger heur bescheid.

‘Dat is wel zo, mar et bin netuurlik niet allemaole moslims, d’r zitten ok christelike

meensken tussen, die juust om et geleuf op ‘e vlocht binnen. Bovendat is et niet Jan Boezeroen die hier henne komt, mar in elst geval meensken die heur daor goed

redden konnen. En ze hebben een goed verstaand. Dat kuj’ ok wel zien an hoe vlogge as ze hier de tael al beheersen,’ mient Roelof

‘Daoromme is een goeie opvang ok zo belangriek, de meensken moeten zo vlogge as et kan de tael leren. Hoe eerder ze heur plak vienen in oonze maotschappij hoe beter,’ vult Margje an.

‘We zullen ze gien strobried in de weg leggen, mar ja we zitten wel mit opgruuiende kiender. Mien zeune het et d’r niet zo op staon, dat die zal him wel ofziedig holen, mar mien dochter is een anhankelik maegien. Mooi en lieftallig. Ze zol mar zo gedoente kriegen kunnen mit ien van die jonges. Daor zit ik echt niet ope waachten,’ het sietske heur bedenkings.

‘Och ze bin hier mar tiedelik, as het goed lopt bin ze mit drie maonden al weer vot, en kommen d’r ni’je meensken veur in et plak. Bovendat zuj’ je dochter niet altied an de haand holen moeten, mar ok es loslaoten. As je alle geveer uutsluten willen, hej’ gien leven. Et kwaod komt trouwens toch altied uut een hoeke, waor as jow et niet verwaachten, kiek mar es naor et geval van Marianne Vaatstra. Daor wodden indertied ok de asielzukers op ankeken. Bleek et een boer te wezen, die ok nog alle zundaegen trouw naor de karke gong. Mar ik bin et mit jow iens, dawwe ok nog wat randveurweerden opstellen moeten angaonde de veilighied. In mien ogen moet d’r riegelmaotig toezicht wezen van een pliesie of dörpswaacht, dat bin jow toch wel mit me iens Margje?”

‘Ja, daor zuwwe oons hard veur maeken. We bin bliede mit jim repliek, ik geve jim hierbi’j mien kaortien, mochten d’r nog vraogen wezen, altied even bellen of mailen.

Dan stappen we now mar weer es op … bedaankt veur de koffie.” En mit gaon ze de deure uut.

Aovens tegen een ure of negen is d’r volk bi’j de aachterdeure. Ze zatten krek evenpies noflik nao te genieten van disse mooie waarme dag. Sietske zet heur in de bienen. ‘Wie kan dat now nog wezen?’

As ze de deure eupentrekt staot d’r een buurman an de de deure.

‘Buurman, is d’r wat?!’

‘Now nee, now ja niks dringends, ik komme mit een petiesie angaonde dat asielzukerscentrum. Dat moet niet wezen vanzels.’

‘Kom d’r mar even in, want zoks gaot niet alliening mi’j mar ok Ger an.’

As de buurman him in een stoel nusseld het, vragt Sietske:

‘We zitten krek an een glassien wien, kan’k jow ok wat inschinken?’

‘Now daor komme ik niet veur, mar as jow een jonkien onder de kurke hebben, dan graeg.’

‘Bokma?’

‘Ja, dat is krek mien mark.’

Sietske schinkt him de borrel zoas et heurd, mit een kop d’r op.

Nao wat henne en weer praot, komt de buurman mit de aep uut de mouwe:

‘Ja, we praoten now wel wat gezellig, mar waor ik now veur kom is dat Asielzukerscentrum. Dat moe’n we hier netuurlik niet hebben. Ten eerste he’k niks mit dat volk. Mar wat arger is oonze huzen bin in ien klap een stok minder weerd, want wie wil now een huus kopen bi’j zoe’n centrum. D’r stiet ja overal genoeg te koop. En veur jim liekt et me ok een kwestie, want van twie vrouwen mitmekere? Ik daenke niet dat ze daor zoolt van eten hebben. As we now massaal een petisie anbieden, dan is de zaeke wellicht nog wel te keren!’

‘Jow blaozen wel hiel hoge van de toren, we hebben krek tegen de meensken van de gemeente zegd dat we ze gien strobreed in de weg leggen zullen. Bovendat is de schoele zo as die d’r now bi’jstaot ok een anfluiting veur de buurt. Nee, mien zegen hebben ze,’ Ger is d’r hiel stellig in.

‘Die meensken moe’n toch argens plak hebben, hebben jow dan hielendal gien kompassie. Stel jezels es in et plak, al je bezittings aachterlaoten en mit geveer veur eigen leven op ‘e vlocht slaon. Dan kuj’ ze de hope op een beter leven toch niet ofpakkken? Mient Sietske.

‘Gelokzukers bin et, aanders niet. Volk dat wat te besteden het komt disse kaante zeker niet uut. We kun beter wat geld an ontwikkelingshulpe geven. Laot ze daor mar mooi blieven.’

‘Now je heuren et wel, we bin d’r wel over uut, dat we et niet mit jow iens binnen,’

Sietske stapt in de bienen, ‘ik zal jow d’r mar even uutlaoten, et is morgen weer vroeg dag.’

‘Now dan gao’k mar, mar ik had jim wiezer hebben wild. Daenk d’r nog mar es goed over nao. Pas mar op dat je kiender dommiet niet de dupe wodden. Goeienaovend.’ Mit een smak vaalt de deure dichte.

‘Zo van je buren moe’j et mar hebben, ik bin et zat, ik gao op bedde. Kommen jow ok Ger?’

‘Nee, zo. Eerst mien zinnen nog even verzetten. Welterusten.’

Ger pakt een boek van de taofel.

Tuller

Volgende keer huusnummer 9.

Graeg vernemen we jow reaksie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.