Je moe’n morgens bi’j et wakker wodden, je dromen geliek op schrieven. Dat is de raod die meensken die et weten kunnen, je geven. De ellende is dat ik zo gauw ik wakker bin gien nosie hebbe van wel of niet dromen. Ik daenke zels van niet want ik herinnere me niks. Neffens de wetenschappers kan dat niet, iederiene droomt. Ikke dus ok.

Ien bield komt me wel hieltied weer in et zin. Mar was dat een droom of …?

Ik was een jaor of achttiene doe ik mit een schudheufd op bedde lag. Ogen en gedienen dichte, dan bleef de wereld temeensen nog een betien stille staon. Dee ik de ogen los en kwam ik wat overende … ik wil jim de gevolgen besperen.

Et zal midden in de naacht west wezen, doe ik wakker wodde. D’r hong een blauwe, zulverachtige gloed in et slaopkaemertien. Krek asof de volle maone de boel verlochtte, mar de gedienen zatten al een dag of wat potdichte dus zoks was onmeugelik.

Ik heurde zaachte meziek. Een panfluite. Zo mooi en helder, et maekte me hielemaole bliede. De meziek spoelde mien heufd schone.

‘Niet bange wezen,’ heurde ik, ‘wij doen je gien kwaod. Kom mar mit.’

Gewichtloos dreef ik op de klaanken van de fluite.

As dit een koortsdroom was dan ha’k him duzend keer liever as de oflopen inktzwatte naachten.

Ik leut me mitvoeren, vot van et maegien mit de witte tulbaand, daor in bedde.

D’r kwam een diepe rust over mi’j. Intens tevreden volgde ik de lokstemme van de panfluite.

In de bos vlak bi’j oons huus was een eupen plak, waoras bi’j de zoemerdag de kampeerders heur kaampvuur branen leuten. Op dat plak ston een reusachtige bolle waor as zulveren locht uut stroomde. Die bolle gruuide en kromp op ‘e maote van de muziek. Al hadde ik wild, ik kon niet terogge. De antrekkingskracht was te groot. De bolle slokte me op. Binnenin vibreerde alles. Ik vuulde me ien mit de bolle. Ik was et zulveren locht. Ik was de meziek. Ik was …

… de volgende morgen veur et eerst sund daegen vrij van koortsen.

Roely