Winterverhael (in 3 dielen) Diel 1

Winterverhael

Boven de verlaoten straoten tingelt de meziek. Een inkeling, diepe votdeuken in de kraege van de jasse, dot nog rap een vergeten bosschop. Bi’j de euliebollekraom op de mark is wat meer drokte. De locht van de waarme bollen lokt de meensken. Haandig vörkt de koopvrouw de bestellings in pepieren poeden.

‘Wat zal et wezen?’ vragt ze an et kleine ventien dat al een schoffien veur de kraom staot. ‘Now, kom op, ik hebbe niet de hiele dag de tied,’ ze veegt heur et zwiet van et veurheufd. Zi’j het gien last van de koolde. Een smoezelig vingertien wiest in de richting van de krentebollen.

‘Ah, een krentebolle. Iene?’ Ze het de euliebolle al in een poedegien daon en stri’jt d’r wat poeiersuker over. ‘Asjeblieft, dat is dan iene euro,’ zegt ze, wiels ze et poedegien op ‘e teunbaank zet. Et kereltien krigt een kleur. Hi’j stikt de haand uut.

‘Watte? Hej’ gien centen?’ Et klinkt wat gremietig. Ze grist de euliebolle weeromme. ‘Gien geld, dan ok gien euliebolle. Ik bin gien liefdaodighiedsinstelling. Maek daj’ votkommen.’ Et joongien krimpt wat in mekeer.

‘Geef dat kiend toch een euliebolle,’ klinkt een zwaore stemme. D’r rinkelt een munte over de glaezen plaete.

‘Now, mar dat is aorig van die meneer,’ vlaaikt et vrommes. Ze pakt et geld en et poedegien gaot weer richting kiend. ‘En wat zeg ie dan?’ vragt ze. Et ventien kikt even omhogens naor de grote kerel aachter him. D’r gaot een glimkien over zien gezicht mar zeggen dot hi’j niks. Mit et zakkien stief tegen him an klemd, dri’jt hi’j him omme en draeft vot.

‘Tja, ondaank is ’s werelds loon,’ konkludeert de koopvrouw. De grote kerel haelt de schoolders op en dot de bestelling. As ze even laeter weer opkieken is et joongien al om de hoeke verdwenen.

Dina haelt alvast de reklamebodden binnen. Nog een half uurtien en ze kan de winkel sluten. De vulploeg is haost klaor mit spiegelen en de schoonmaekers poetsen de laeste smerigte vot. D’r is nog iene kassa los. Die lae kan zo de kluus in. Ze het heur bekomst. December is een mooie maond, mar wel drok. Somstieden daenkt ze dat ze te oold wodt veur dit wark, mar wat moet ze dan doen? Et oge vaalt heur op een bundel kleraosie bi’j de Leger des heils bak. Oe, wat kan ze heur daor an argeren. Meensken die de boel d’r zo bi’j daele gooien. Et kan venzels ok wezen dat ien of aander aarme sloeber op zuke west is naor wat passend goed. In elk geval moet et de bak weer in. Et zol de eerste keer niet wezen dat kwaojongen een fikkie stoken mit spullen die naost de bak liggen. D’r bin niet veur niks loeken veur de winkelpassage maekt. As ze de bundel oppakken zal, kieken twie blauwe ogen heur verheerd an.

‘Och kiend,’ ropt Dina, ‘wat laoj’ me schrikken. Wat doej’ daor ok? Wet je mem wel daj’ zo allienig bi’j de weg binnen? Ik zol mar rap op huus an gaon. Doukies gaon de loeken dichte en dan zit ie hier drie daegen vaaste.’ Et kiend, een joongien, komt overende. Hi’j kikt Dina nog een keer an. Even liekt et as wil hi’j wat zeggen, dan dri’jt hi’j him omme en lopt de passage uut, de heufdstraote in.

Dina schuddekopt, wie lat zoe’n ukke now zo lopen. Gien jasse an en ze moet heur al slim verzinnen, mar neffens heur zag ze blote voeties in de schoenen. Ze pakt wat pepierboel en een kladdegien mit een half opeten euliekoeke op. Zo in de ofvalbak. Vot d’r mit.

Veurzichtig stuurt Thomas de grote vrachtwaegen van et parkeerplak of. Hi’j is altied weer bliede as hi’j et geveerte op ‘e diek het. De machtige moter zingt tevreden. Uut de radio klinkt meziek. De top duzend. As et verkeer mit zit, kan hi’j thuus op ‘e Fochtel oold en ni’j vieren.

Hi’j hoopt dat Dina an et vuurwark docht het. Wat vervelend dat ze de tillefoon niet opnemt. Och, hi’j maekt him niet ongerust, as ze an et wark is zet ze et mebieltien uut. In de buurt van Zwolle hoolt hi’j nog even piepschoft. Een koppien koffie en even de bienen strekken. Zoe’n twintig menuten laeter kropt hi’j weer aachter et stuur. D’r bin nog hiel wat sjefeurs mit de waegen bi’j de weg. In konvooi rieden ze naor et noorden. Bi’j Meppel begint et te miezeren. Thomas is bliede dat hi’j d’r zowat is. Et ientonige gezwenk van de rutewissers maekt him sloeg.

Op et bedrieventerrein wodt de oplegger loskoppeld. Thomas regelt nog wat adminestraosie en dan ridt hi’j mit de kaele truck op ‘e De Fochtel an. Et miezeren gaot over in sni’jen. Et zicht wodt minder. Hopelik is et vannaacht om twaelf ure weer dreuge. Et locht van de koplaampen vangt een figuurtien an de kaant van de weg. Thomas knippert mit de ogen, zicht hi’j dat now goed? Et liekt werempel was as staot daor een kiend. Eer hi’j d’r goed over naodocht het, staot hi’j op de rem. Ja. Hi’j het et goed zien. In de baarm staot een klein joongien. Evenpies liekt et as zal et d’r vandeur. Dan dri’jt et kereltien him weer omme.

‘Zo,’ zegt Thomas, ‘waor moet ie now henne, zo laete op ‘e aovend?’

‘Verdwaeld,’ zegt et ventien.

‘Now, dat zo’k daenken, daj’ verdwaeld binnen. En verkluumd d’r bi’j. Kom, stap mar in. In de kebine is et lekker waarm en dreuge.’

Et ventien aerzelt even, dan lat et him in de auto helpen. Thomas rommelt wat in de tasse.

‘Ja, ik dochte et al,’ zegt hi’j wiels hi’j een stok mars te veurschien haelt, ‘kiek es, veur jow. Et zal wel niet gezond wezen, mar neffen mi’j moej’ neudig wat in de maege hebben. Hi’j graait een deken onder de stoel vot en stopt et kereltien goed in. ‘Zo, now zuj’ wel gauw weer waarm wodden. Eet je mars mar op en vertel me dan mar es waor aj’ wegkommen en waor aj’ henne willen.’

Daor komt niks van. Eerdat de mars op is, ligt de jonge al te slaopen.

Roely

wodt vervolgd 

Graeg vernemen we jow reaksie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.