Winterverhael (diel 2)

Winterverhael   

Thuus ankommen dreegt Thomas et ventien mit deken an al naor huus in.

‘Sni’jt et nog? Wat bi’j’ mooi op ‘e tied. Wat hej’ daor now?’ rattelt Dina.

‘Sst, zachies. Hi’j slapt.’ Thomas slat een tippe van de deken weeromme. As Dina et kienderkoppien zicht, slat ze een veur de mond.

‘Och, die aarme stumper,’ mient ze, ‘dat kon etzelde joongien as vandemiddag wel es wezen. Hoe kom ie daor now an?’

‘Hi’j ston een aentien veerderop bi’j de weg. Zo koold as een stien, netuurlik. Laot him mar even gewodden. We moe’n de pelisie mar even bellen. D’r moe’n toch goenend wezen die zoe’n porre missen?’

Dat vaalt of. D’r is bi’j de pelisie gien melding maekt van een vermissing van een kleine jonge. Ze sturen morgenvroeg een fotograaf langes en dan komt d’r een oproep op ‘e tillevisie.

Et joongien praot in de slaop.

‘Et aarme schaop,’ verzocht Thomas. ‘Kun ie verstaon wat as hi’j zegt?’

‘Neffens mi’j zegt hi’j ‘verdwaeld’ en ‘bossen’. En et ien en aander over een koe en een kalf. Zol hi’j op een boerkeri’je thuusheuren?’

Et joongien slapt en slapt. Dwas deur et lewaai van et vuurwark henne.

De volgende morgen om een uur of negen henne, staot de fotograaf veur de deure. Foeterende dat et mar niet lochtig wodden wil, en et blift mar sni’jen.

‘Een laogoen sni’j is mooi,’ zegt hi’j, mar ze hoeven et now ok weer niet te overdrieven.’ Thomas geft him geliek, een pak sni’j kan veur hiel wat overlast zorgen. Hi’j is temeensen bliede dat hi’j een dag of wat vri’j het.

Et is nog een hiele toer om te joongien dudelik op et pertret te kriegen. Et gezichien blift een vremde witte vlek.

‘Now ja, dan moet oonze tekener d’r mar mit an de gang,’ mient de fotograaf, ‘rond koppien, blauwe ogen, donker haor en een wipneusien, dat zal him wel lokken. Et zal wel an de belochting liggen da’k gien scharpe foto kriege.’

Dina bödt him een koppien koffie an, mar de man wil zo rap meugelik weer vot.

Et blift mar sni’jen en middags om twie ure henne is et nog zo donker dat et wel naacht liekt. Op ‘e radio wodt d’r om et halve ure een weerswaorschouwing ofgeven. De sni’j ligt op plakken al tot an de veensterbaank. Sni’jschoevers rieden an ien stok deur, mar ze kun de weg niet begaonber holen. Elkeniene is et d’r over iens dat et heur niet heugen kan eerder zoe’n winter mitmaekt te hebben.

‘As et morgen niet beter mit him gaot, dan lao’k de dokter kommen. Et is niet gewoon zovule as die jonge slapt. Zien kleur staot me ok niet an.’ Dina buugt heur bezorgd over de uutvanhuzer. Ze strikt him et haor wat uut et gezichien. ‘Ik daenke niet dat hi’j koorze het, mar ik vertrouwe et niks.’

‘Och, mien maegd,’ zegt Thomas, ‘ik bin d’r wisse van dat d’r morgen iene van de kienderbescharming of zoks veur de deure staot. Ie daenken toch niet dat ze oons de jonge holen laoten. Nee, as morgen de oolden heur niet melded hebben, dan bemuuien de officiële instaansies d’r heur mit. Moej’ mar es opletten.’

‘De kienderbescharming?’ Dina wodt d’r zuver wat lelk van. ‘Zol die dan beter veur him zorgen kunnen as wi’j? Zolange zal et toch niet duren? Et kiend moet toch argens femilie hebben? Neffens mi’j komt hi’j uut disse omkrieten. Zoveer lopt zoe’n hummel nog niet. Of?’ bedaenkt ze heur inienen, ‘of, zollen ze him uut de auto zet hebben, krek as een hond?’ Ze griezelt d’r van. ‘As hi’j oons now mar vertellen kon, hoe as hi’j hiet. Ik begriepe lange niet alles van zien gebrabbel, mar et liekt wel as hi’j him slim benauwd maekt dat hi’j argens te laete komt.’

‘Now ja, we moe’n morgen nog mar even ofwaachten,’ mient Thomas, ‘as d’r dan temeensen nog iene deurkommen kan. Tjonge, jonge wat een pak sni’j ligt d’r al en et gaot mar deur.’

Winterverhael (diel 2)

Thuus ankommen dreegt Thomas et ventien mit deken an al naor huus in.

‘Sni’jt et nog? Wat bi’j’ mooi op ‘e tied. Wat hej’ daor now?’ rattelt Dina.

‘Sst, zachies. Hi’j slapt.’ Thomas slat een tippe van de deken weeromme. As Dina et kienderkoppien zicht, slat ze een veur de mond.

‘Och, die aarme stumper,’ mient ze, ‘dat kon etzelde joongien as vandemiddag wel es wezen. Hoe kom ie daor now an?’

‘Hi’j ston een aentien veerderop bi’j de weg. Zo koold as een stien, netuurlik. Laot him mar even gewodden. We moe’n de pelisie mar even bellen. D’r moe’n toch goenend wezen die zoe’n porre missen?’

Dat vaalt of. D’r is bi’j de pelisie gien melding maekt van een vermissing van een kleine jonge. Ze sturen morgenvroeg een fotograaf langes en dan komt d’r een oproep op ‘e tillevisie.

Et joongien praot in de slaop.

‘Et aarme schaop,’ verzocht Thomas. ‘Kun ie verstaon wat as hi’j zegt?’

‘Neffens mi’j zegt hi’j ‘verdwaeld’ en ‘bossen’. En et ien en aander over een koe en een kalf. Zol hi’j op een boerkeri’je thuusheuren?’

Et joongien slapt en slapt. Dwas deur et lewaai van et vuurwark henne.

De volgende morgen om een uur of negen henne, staot de fotograaf veur de deure. Foeterende dat et mar niet lochtig wodden wil, en et blift mar sni’jen.

‘Een laogoen sni’j is mooi,’ zegt hi’j, mar ze hoeven et now ok weer niet te overdrieven.’ Thomas geft him geliek, een pak sni’j kan veur hiel wat overlast zorgen. Hi’j is temeensen bliede dat hi’j een dag of wat vri’j het.

Et is nog een hiele toer om te joongien dudelik op et pertret te kriegen. Et gezichien blift een vremde witte vlek.

‘Now ja, dan moet oonze tekener d’r mar mit an de gang,’ mient de fotograaf, ‘rond koppien, blauwe ogen, donker haor en een wipneusien, dat zal him wel lokken. Et zal wel an de belochting liggen da’k gien scharpe foto kriege.’

Dina bödt him een koppien koffie an, mar de man wil zo rap meugelik weer vot.

Et blift mar sni’jen en middags om twie ure henne is et nog zo donker dat et wel naacht liekt. Op ‘e radio wodt d’r om et halve ure een weerswaorschouwing ofgeven. De sni’j ligt op plakken al tot an de veensterbaank. Sni’jschoevers rieden an ien stok deur, mar ze kun de weg niet begaonber holen. Elkeniene is et d’r over iens dat et heur niet heugen kan eerder zoe’n winter mitmaekt te hebben.

‘As et morgen niet beter mit him gaot, dan lao’k de dokter kommen. Et is niet gewoon zovule as die jonge slapt. Zien kleur staot me ok niet an.’ Dina buugt heur bezorgd over de uutvanhuzer. Ze strikt him et haor wat uut et gezichien. ‘Ik daenke niet dat hi’j koorze het, mar ik vertrouwe et niks.’

‘Och, mien maegd,’ zegt Thomas, ‘ik bin d’r wisse van dat d’r morgen iene van de kienderbescharming of zoks veur de deure staot. Ie daenken toch niet dat ze oons de jonge holen laoten. Nee, as morgen de oolden heur niet melded hebben, dan bemuuien de officiële instaansies d’r heur mit. Moej’ mar es opletten.’

‘De kienderbescharming?’ Dina wodt d’r zuver wat lelk van. ‘Zol die dan beter veur him zorgen kunnen as wi’j? Zolange zal et toch niet duren? Et kiend moet toch argens femilie hebben? Neffens mi’j komt hi’j uut disse omkrieten. Zoveer lopt zoe’n hummel nog niet. Of?’ bedaenkt ze heur inienen, ‘of, zollen ze him uut de auto zet hebben, krek as een hond?’ Ze griezelt d’r van. ‘As hi’j oons now mar vertellen kon, hoe as hi’j hiet. Ik begriepe lange niet alles van zien gebrabbel, mar et liekt wel as hi’j him slim benauwd maekt dat hi’j argens te laete komt.’

‘Now ja, we moe’n morgen nog mar even ofwaachten,’ mient Thomas, ‘as d’r dan temeensen nog iene deurkommen kan. Tjonge, jonge wat een pak sni’j ligt d’r al en et gaot mar deur.’

Graeg vernemen we jow reaksie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.