Lochies

Et kleine blonde maegien kikt mit et heufd in de nekke omhogens. De blauwe ogies straolen, et rooie montien vormt een prefekte oh. Ze haelt een haantien tot de buze uut en rekt heur zoveer as ze kan. Ze blift te klein, ze kan niet bi’j de gleensterende keerzen kommen.

Dan dri’jt ze heur omme en gaot zo rap as de kotte bienties heur dregen willen naor ‘t raem waoraachter ze mamma wet, doende mit et waarme eten. Tot heur schrik zicht ze veur et glas niet et vertrouwde bield van mamme. Ze kan hielendal niet deur de rute kieken. Et is krek as het iene d’r mit gleensterende varve bloemen op tekend. Wat vremd allemaole.

Heur klompies roffelen over de hadbevreuren grond onderwegens naor de zieddeure.

Een peer tellen laeter staot ze in et keukentien. Et roekt d’r lekker, naor braoden vleis.

‘Bi’j’ d’r now al weer?’ vragt mamme, ‘was et je te koold?’

Et kleine ding schuddekopt.

‘Nee, ik kon jow niet zien,’ ze wist naor de rute. ‘Wie het dat daon?’

‘Oh datte,’ mamme lacht, ‘dat het Koning Winter daon.’

‘Koning Winter? Wie is dat? Waoromme tekent die op oonze glaezen?’

‘Et is gien echte koning, gien meenske. Zo numen ze dat, as et winters slim koold is en hadde vrös. Dan kommen d’r iesbloemen op et glas. Gaoj’ nog even speulen of za’k je de jasse uut doen?’

‘Jow moe’n even buten kommen kieken mamme, zo mooi.’ Ze pakt mamme bi’j de aarm.

‘Wat veur moois hej’ now weer ontdekt?’ vragt die wiels ze een doek ommeslat.

‘Lochies!’

‘Lochies? Wat veur lochies?’

Ze lopen mit tegere naor buten.

‘Ziej’ wel mamme, lochies zoevule lochies, mooi hen?’

Et kleine ding legt et heufien in de nekke en wist omhogens.

Daor an de raand van ‘t rieten dak hangen ze. Lange iespegels. De zunne lat ze schitteren. Et liekt krek as spatten de vonken d’rof.

Roely