Ik ken een plak, waor ik as kiend mezels wezen kon.
Daor was mien huus. Mien eigen stee.
Vanonder de kruderige vleerpolle bekeek ik de grote meenskewereld.
Ik luusterde naor de wiend deur de blaeden.
Et klapperen van ’t wasgoed an de liende.
Et klip-klappen van ’t peerd van de gruunteboer.
De vrouwluden die luudop lachten.
Ik ken een plak, wao’k mien scharven as schatten beweerde.
Wao’k slaoplieties zong veur de poppe.
Waor a’k schoelen kon, wao’k me geburgen vuulde.
Zoe’n plak …
Wat zo’k daor graeg nog es hennegaon.
Roely
Et vuult zo eigen dit gedicht van jow. Dank je wel. Jimmy
Dank je wel, Jimmy.
Een prachtig gedicht, Roely, beeldend en daardoor roept het bij mij als lezer veel op. Echt mooi.
Dank je wel, Mathilde.