Liek as oflopen zundagmiddag.
De tematen weren goedkoop oflopen weke. Ze hadde een peer kilo kocht. Daor hadde ze een panne sop van kookt. Vasse tematesop maeken is nog een hiele put, mar de kiender hadden d’r van smuld.
‘Lekker memmie,’ hadde Lieske zegd.
‘Lekker? Vienen jim dit lekker?’ hadde Johan vraogd.
De kiender hadden knikt. Ja, ze vunnen et lekker.
Johan hadde lachen. ‘Dat komt omdaj’m nog nooit een fesoenlik bod sop eten hebben. Jim mem kan niet koken. Eins kan ze hielendal niks. Ja, mit een romannegien in de haand mit heur dikke kont op ‘e baank zitten. Dat kan ze. Wieder niks.’
Hi’j hadde heur ankeken mit van die felle ogen. Een schaamper lachien om de mond.
Doe was d’r bi’j heur wat knapt. Ze hadde de soppanne oppakt. Ze miende even een triomfaantelik lochien in zien ogen te zien. Doe hadde ze de panne mit lekkere, waarme sop boven zien heufd ommekeerd. Zien mooie zwatte haor, zien knappe gezicht, zien dure zieden overhemd en zien ni’je, grieze broek alles zat onder de rooie smurrie.
Hi’j was overende sprongen asof hi’j deur een adder beten was.
‘Gek bin ie,’ hadde hi’j raost ‘hatstikkende gek. Mien goeie goed. Bedorven.’
Ze hadde d’r niks an doen kund, ze was in lachen uutbasten. Et was gien gezicht. Et dreup overal bi’j him daele. D’r hadde nog aorig wat in de panne zeten. Henk en Lieske hadden, nao de eerste schrik, ok et lachen niet laoten kund.
Johan was naor boven stiefeld. Ze hadde him heuren rommelen in de badkeamer. Een schoffien laeter was hi’j mit de auto vot gaon. Aovens laete was hi’j weer thuus kommen. Nog zo kwaod as een spinne. Zi’j was doe al lange weer bekommen. Ze hadde zegd dat et heur speet. Ze hadde et niet doen moeten.
‘We moe’n mar es praoten,’ hadde ze zegd ‘Zo kan et toch niet wieder. Zo kun we toch niet mit mekere veerder?’
‘Ie bin vri’j om te gaon,’ was zien antwoord west.
Gaon! Dat wol ze hielemaole niet. Ze wol him weeromme. Ze wol de man terogge waor ze verliefd op wodden was. Ze wol him weer in heur bedde. Niet alliend om te slaopen.
Ze kreeg nog altied vlinders in de buuk as hi’j uut de badkaemer kwam stappen. Wat was et toch een antrekkelike kerel. De leste tied wikkelde hi’j een haanddoek omme. In bedde dee hi’j een piejama an. Hi’j bleef angstvallig op zien eigen helte. Ze had al van alles perbeerd. Ze was te schrutend om ronduut te vraogen. Et is wis wel een half jaor leden, dat ze saemen vri’jd hebben. Lichtkaans nog langer. Et liekt heur een ieuwighied.
Mar kom wat staot ze te treuren. Ze moet et ien en aander regelen veur vanaovend. Et is et beste dat ze zels mar mit Henk naor et korfballen gaot. Ze zal Margje even bellen. Misschien dat Tanja vanaovend wel een peer ure bi’j Lieske wil kommen. Now de beide maegies in de brogklasse zitten, maeken ze wel vaeker tegere huuswaark. As Margje of Tom heur dan even brengen, dan zorgt zi’j wel dat et maegien weer thuus komt.
Ankomde weke meer