Elkeniene was et d’r over iens, et wodde neudig tied dat Wieger an de vrouw kwam. Zoe’n man alliend op een grote boerderi’je omme te proezen, dat was niks weerd. Niet dat Wieger gien goeie boer was, och heden nee. De beesten en de stalleboel zaggen d’r prima uut. Ok om huus was et netties opruumd, mar je mossen niet in et veurhuus kommen. Et was dat Saakje, de jongste zuster van Wieger, d’r zo now en dan even deur gong, eers was et hielendal een smeerboel wodden. Ien keer in de veertien daegen verschoonde ze et bedde en nam ze de wasse mit. De badkaemer en et husien kregen een beurt. Ze gaf Wieger et leksum, hi’j mos de boel wat bi’j holen, mar dat was tegen dovemansoren zegd. Wieger zag et huushooldelik wark niet.
Now moej’ niet daenken, dat Wieger gien vrouwevleis hadde. Hi’j hadde een keer of wat een hiel aorige vrundinne had, mar doe leefde zien mem nog en die hadde om de ien of aandere reden, hieltied wel wat op et maegien an te marken. De rokken te kot, et haor te laank, een gat in de haand en gao zo mar deur. Gien riegelrechte kretiek, mar hiel vaeke een verdwaelde opmarking. Ze kon dan zo fienties zeggen;
‘Wieger, mien jonge, hej’ wel zien dat ze al weer een aander jurkien an het? Et is mar goed dat heur bienen et locht velen kunnen, want mit die kotte rokken van tegenwoordig…’ Of, ‘Ik begriepe warkelik waor niet waoromme as die jonge dingen in zokke strakke broeken lopen willen. Moej’ now toch es kieken. Ie kun gewoonweg liplezen.’
As ze zoks now mar vaeke genoeg zee, dan vun Wieger op laest ok dat ze geliek hadde.
Now was et al weer een joar of viere leden dat zien mem wegraekte en zo staorigan was Wieger d’r in verroest.
De kammeraoden hadden de koppen bi’j mekeer steuken en doe et neudige bier van plak veraanderd was, hadden ze besleuten om Wieger veur de vuuftigste jaordag een ‘date’ te geven. D’r wodde een adverteensie in de kraante zet onder de kop, -Boer zocht vrouw-. Ze hadden een peer aovens wille mit et uutzuken van een in heur ogen geschikte kandidaot.
Wieger keek al wat mal, doe hi’j op zien jaordag et kedo uutpakte en d’r een foto van een him onbekend frommes te veurschien kwam, mar hi’j leut him niet kennen en speulde et spullegien mit.
Vandaege is de grote dag. Wieger zit d’r wat oongemakkelik bi’j in et zwatte pak. Et jassien zit him spannend om de boek. Hi’j kan ’t ok niet los dregen, want dan vaalt et vusen te vule op, dat de kneupe van de broek niet meer dichte gaot. Wieger het een entien touw deur et kneupsgat haeld en zo en euvel verhulpen. Hi’j plokt wat an de strik omme. Bah, wat zit dat ding strak. Wieger krigt et d’r benauwd van. Saakje hadde geliek, doe ze him anraodde om een ni’j pak te kopen. Waoromme is hi’j ok altieten zo koppig? Mar ja, zoe’n pak is niet veur niks, en wanneer dreegt hi’j zoks now?
Even prakkeseert hi’j d’r over om mar op huus an te gaon. Mar dat is toch zien ere te nao. Hi’j hoolt de deure goed in et oge. Al een keer of wat is d’r een vrommes in kommen, dat wel wat vot hadde van et wiefien op ‘e foto. D’r zit een hiele groep vrouwlu om de grote taofel. Ze kwekken as een hokke mit kiepen. As de deure weer los gaot, wet hi’j et geliek. Et vrommes dat now in de deureupening staot, dat is ze. Dat is ‘Heleen’. Heur ogen gaon zukende deur et lekaal. Wieger komt half overende. De rooie roze hangt d’r wat suterig bi’j, mar hi’j stikt et bloempien as een vlagge omhogens. Even slat et hatte him een slag over. Wat zicht ze d’r prachtig uut. Krek zoas ze schreef, is ze lang en slaank. Et kestanjebrune haor glaanst in et laampelocht. Ze lopt naor de bar, en rommelt wat in et tassien. Wieger wil heur kaant oplopen, mar dan komt de ober mit een blattien mit daorop een koffiekop zien kaant oplopen.
‘Meneer, van die vrouw daore,’ zegt hi’j en et blattien belaant bi’j Wieger op et taofeltien. D’r ligt een briefien bi’j et paantien. As de ober him ommedri’jd het, voolt Wieger et eupen.
-Bi’j naoder inzien, toch mar niet.- lest hi’j.
As hi’j opkikt is de vrouw verdwenen. Hier zit ik now, daenkt Wieger, honderdtwintig kilo schone an de haoke, mar vanoavend bin ‘k weugen en te licht bevunnen.