In mien oerdegelike opvoeding, even nao ’t midden van de veurige ieuw, he’k van mien oolden, as jongste van tiene, mitkregen daj’ niet altied mit de laetste mode mit hoeven te doen. Van oons Moeke moch ik dan ok anstrupen wa’k wol “… as ’t mar schone en niet stokkend is!”
Toegeven ik bin best wat makkelik van aord, veural ok op et gebied van kleraosie en zal vaaste wel es een dag te lange in dezelde broek ommelopen blieven of dan weliswaor zels mien sokken niet roeken mar iene mit wel een scharpe neuze…
Veurige weke heurde ‘k iene in een gezelschop wat mompelen over een krek ni’j eupend kroegien, een resteraantien, hier in de omkrieten. D’r zol een Nederlaanse eigener in zitten, begreep ik uut zien verhael. Daor bin ‘k gisteraovond es gezellig in mien uppien henne west te diketen. En is ’t je goed bekommen, vraog ie?
Zoas een protte of lichtkaans de meerste huzen en aandere gebouwen in de straote zag et kroegien d’r an de buterkaante al krek lieke griesgrauw uut as al die aandere huzen. Bi’j binnenkomst bleek et interieur ok typisch Fraans, niet biester groot, simpele taofelties en stoelen en in ’t gehiel een wat zaelachtige uutstraoling. D’r zat een stel van een man of drieje an een taofeltien en an de bar zat een vrommes, van haost mien oolder, op de buterste van de drie barkrokken. Om meug’lik een praotien mit heur ankneupen te kunnen scheuf ik an op de middelste van de drieje.
Vanuut een deure aachter de bar verscheen de barkeepster. Zi’j hadde et nog even drok mit drie pilsies en mompelde zoks as ‘un moment’. Even naotied keek ze mi’j an, mit as doel om de bestelling op te nemen, begreep ik. In et gemurmeld ‘un moment’ docht ik meer Engels of Fraans as Nederlaans te herkennen. Veur de dud’likhied vreug ik in ’t Nederlaans dan eerst ok es ‘Wordt hier Nederlands, Frans of Engels gesproken?’ De barjuffer (dat juffer was trouwens al even leden) begreep mi’j niet hielendal (gebeurt trouwens wel vaeker) en keek vraogende naor et vrommes op de krokke naost mi’j. Die hadde mien vraoge niet hielemaole mitkregen en keek mi’j now ok vraogend an.
Ik weerhaelde de taelkwessie in et Fraans en doe bleken beide vrouwluden et wel te begriepen. Et vrommes aachter de bar zee dat ze Engelse was mar heur mit et hoogneudige Fraans aorig redden kon. Et vrommes op ‘e krokke naost mi’j bleek Nederlaanse te wezen en ze zee dat ze gien inkelde muuite hadde mit liekewel et Engels as mit et Fraans.
An de barjuffer vreug ik een Ricard (een pastis) en wat te eten. Ze nuumde een hiele protte lekkere viezighied op, et meerste baseerd op de vette Engelse keuken, begreep ik, en ik keus veur et laetste wat ze nuumde: een ankliede hamburger mit petat en een glas rooie huuswien, asjeblief. Vanwegens et sociaole gevuulte vreug ik even laeter an mien Nederlaanse buurvrouw op de krokke as zi’j hiere in de omkrieten woonde.
– ‘Ja, ie ok?’
– ‘Ja, now ja, een dörpien veerderop, dan. Woon ie hier ín of buten et dörp?’
– ‘In.’
– ‘Oké, <even waachten> solo of mit alles d’rop en d’ran ?’
Heur gezichte betrok richting een onvrundelik weertype en zo reageerde ze ok.
– ‘Malle vraoge!’ zee ze.
– ‘O!’
Tja, as ik zo allienig an de bar zitte en d’r zit ok een vrommes -richting mien oolder- ok alliend an die zelde bar dan vien ik et eins niet echt een malle vraoge, as kroegpraot, mar goed, we bin niet allemaole geliek en ikke al hielemaole niet geliekens an heur. Et gesprek stokte nao mien laetste ‘O!’ De barjuffer gong aachter de bar wat in de hoeke bi’j de krokkedame hangen en ze rattelden beide gezellig in ’t Engels veerder, waor ik veerder gien andacht meer an bestedede. In ofwaachting van al et lekkers ha’k et now trouwens ok al drok genoeg mit et veur me uut in de spiegel aachter et glaswark te steren.
– ‘Ze vragt aj’ et dommiet allemaole wel betaelen kunnen?’ zee de Hollandaise opiens tegen mi’j en nikte mit heur heufd naor de barjuffer. De Engelse keek now ok strak mien kaante op.
– ‘Staot disse tente misschien bekend om zien malle vraogen?’ flapte ik d’r wat katterig uut.
– ‘Nee, mar bi’j sommige meensken vraog ie je dat wel es of.’
– ‘Aha, en ik bin of zie d’r uut as zoe’n ‘sommige’?’
Mit een onneuzel gezichte pakte ik gaondeweg een stok of tiene, krek flappetapte briefies van vuuftig uut mien buse en legde een stokmennig as dominostienen netties op een riegeltien op ‘e bar mit de vraoge:
– ‘Daenk ie dat dit eerst genoeg is?’
De Hollaanse struise, wao’k now eins meer een pensioneerd animeermaegien van veur de oorlog in zag, leut heur onderkinne wat zakken en bleef mi’j blond ansteren. De Engelse publady kreeg vlekkerige blossies rond heur bolle waangies en begon haost kokhaalzend wat over ‘excuse and misunderstanding’ te sputteren.
De hamburger mit petat was beslist niet verkeerd en ik hebbe dan ok mar een mooie ‘pourboire’ (fooi) veur de kok op et taofeltien liggen laoten mit de bosschop dat dit ok veur de eerstvolgende keren da’k niet weerkommen zol, bedoeld was. Buten mos ik mi’j deur de animerende rookwolkens van Hollaans welveren henne wostelen. We weren beide niet echt meer ‘in the mood’ om mekeer de prettige aovond te weensken, die et veur ’t zelde geld tussen oons ok wodden kund hadde. Wel wapperde ik nog even mit een peer briefies uut de flappetap naor heur, sleug mien ogen wat sensueel uutdaegend naor heur op en maekte daor een peer opwiendende daansmeneuvels bi’j. Gelokkig, ze reageerde niet…
© Piet/er Bult (www.pbinfr.eu)