De dood van een hippie…

Mien slaopzak ha’k kreers opruuld aachter mien heufd, in de nekke stopt. Een reklametassien mit alderhaande spullegies ston naost mi’j op ‘e grond. Mit et verstaand op nul, zat ik gemoedelik uut de wiend en mit et zunnegien op mien dun prukien haor wat te soezen op twie treden hoge tegen et monnement.

“Wi’j’ een slokkien melk?” zee een maegiesstemme opiens. Ik schrok op. Ik hadde hielendal niet verneumen dat d’r iene naost me zitten kommen was. “Hier, neem een slok,” drong ze an en riekte mi’j een plestiek flesse an. Ze hadde de doppe d’r al ofdri’jd. “Wi’j’ d’r ok een boltien bi’j hebben? Ze bin wel een betien druge mar daor was de pries ok neffens.”

Uut slaopstaand kwa’k kalmpiesan bi’j mien positieven en keek in ’t gezichte van een knap maegien mit laank, sluuk, wat lochtigbruun haor. As vanzels nam ik heur flesse an en zat d’r wat onwennig mit in mien hanen. “Uut de perveensie zeker?” vreug ze. “Eh … ja … mar hoe …” staemelde ik. “O, dat ziej’ zo, die zitten hier altied mar wat veur heur uut te steren. Stadsvolk is meerstal wat roeziger en zit vaeks ok in groepies bi’j mekeer.”

Ik nam een slok uut heur flessien en nam et boltien ok van heur an, dat ze mi’j nog es veurhul. Ze nam de flesse weer van mi’j over en zonder de tute d’r van of te hemmelen, nam ze zels ok een slok en stopte doe de flesse weer in heur stofdoeken tasse. “As ie een betien tebak hebben, dan kuwwe wel even iene opstikken. Ik hebbe nog wat goedkope Marokko.” Ik gaf heur mien shagpoede en zi’j dri’jde haandig een sigarettien mit wat krummelties van heur Marokko d’r deur. Mit mien iene haand dee’k de shag weer in de kontbuse en mit de aandere haand prissenteerde ik heur een vuurtien. Nao een peer heftige trekkies gaf ze de peuk an mi’j. Ombeurten rookten wi’j oons sigarettien op. “Kom,” zee ze, pakte mien haand en trok mi’j overaende, “we nemen de viere. Die ridt vlak langes et park.”

(…)

Een posien leden mo’k veur mien wark weer es in Amsterdam wezen. In et middagschoft leup ik een slag deur ’t Vondelpark. Op et dadde of vierde baankien wao’k an veurbi’j leup, zatten twie, zo te zien nogal stadse, vrouwluden van mien oolder wat veur heur uut te kieken. Et iene gezichte kwam mi’j opiens slim bekend veur. ‘k Wus zo gauw even niet wao’k heur eerder zien hadde en leup dan ok gewoon deur. Wiels ik nog wat in ’t park ommedwaelde hul dat gezichte mi’j liekwels hiel slim doende. Was ’t iene van de tillevisie of wa’k heur op et wark riekaans al es een keer veurbi’jlopen? Waor kende ik heur toch van? Za’k de stoute schoenen antrekken en een praotien mit heur ankneupen of ha’k daor et lef niet toe?

(…)

Ze was now de rechterhaand van een hiele hoge baentiesman, zee ze. Ze woonde in de ni’je buurt, was netties trouwd en hadde twie kiender en een hond. We praoten nog een piepvol mar ik vun heur nogal wat kakkerig in de ommegaank. As ze wat gewichtigs zee – en dat vun ze zels al gauw – dan koj’ an de grimassen rond heur mond wel zien, dat ze wat boven heur kunnen warkte. Op den duur vreekt him dat vanzels. Dit was niet meer dat maegien die mi’j meer as dattig jaor leden een boltien gaf mit een slok melk en een joint. Nee, de hippie in heur, was al een hiel schoft zo dood as een piere. ’t Was now gewoon – krek as ikzels trouwens – een alledaegs burgertruttien.

 

© Piet/er Bult (www.pbinfr.eu)

Graeg vernemen we jow reaksie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.