Clochard

Clochard…

Et was nog vroeg in de aovend. Een aovend onder een briede brogge an de raand van een klein stattien vlakbi’j Marseille. Tegere mit mien ‘vrundinne veur iéne naacht‘, legden wi’j oons te slaopen op ’n zaacht mar ok al een wat licht kaelend klietien. We bruukten mekeers jasse as heufdkussen, mar dan zonder doons. Niet alliend vanwegens de brogge mar meer omreden et nog krek niet echt duuster was, zaggen we nog gien steerns boven oons as een romantisch dekbedde over een te verwaachten zwoele naacht. Feitelik was et heur veurstel, oons veur iéne naacht in et leven van clochards mitslepen te laoten. ‘Ie moe’n alles iénmaol daon hebben,‘ zee ze de hieltied. Et klonk as een liefspreuke. Een liefspreuke of een argens leesde wieshied mar et vuulde meer as een mantra om heurzels wat moed in te praoten.

Ze praotte mi’j op die aovond de oren van ‘e kop over de liefde. Heur grote liefde veur petanque, jammer genoeg. Alliend mar petanque. Niks aanders as petanque. Ondaanks mien vissen, voegelen en aandere anleerde verleidelike invalen, kwa’k d’r eerst de aandere morgens, nao et opkommen van de zunne, aachter dat zi’j warachtig mar iéne soorte liefde bliek te kennen. Et liekt mi’j klaorebaor onmeugelik om mit mar iéne liefde leven te kunnen, mar zi’j kon et. Monogaam in heur liefde veur petanque.

En waor ik al muuite genoeg hebbe mit et bovenhaelen van de kleur haor van mien eerste vrundinnegien, somde zi’j as een ‘idiot savant‘ zonder muuite de tussenstaanden op van heur eerste wunnen en ok alle volgende wedstrieden. Op iedere daotum die ik nuumde wus zi’j wel hiel krek waore, mit en tegen wie en hoe ze speuld hadde. ‘Ie moe’n wel een ongeleuflik grote priezekaaste hebben,‘ vreug ik veer nao middernaacht, nao heur onaendigende liefdesverhaelen en naor de now dan eins wel bekende weg. Mar dat bliek hielemaole niet et geval…

Netuurlik hadde ze in heur nog mar halfoolde bestaon al een hiele protte trofenen en priezen wunnen mar altied hadde zi’j die pries weggeven, zee ze. En altied an een aarme sloeber, een bedelaar of in elk geval an iene die d’r as zoe’niene uutzag. Gelokkig, docht ik, toch nog wat van een meenskelik trekkien in dit veerder zo verboulde wezen.

Doe de zunne de ni’je morgen wakker schuddede, wi’j oonze jassen anstruupten en et al licht kaelende klietien opruulden, kreeg zi’j wat uut heur tasse en steuk mi’j veur et dagzeggen heur haand mit een enveloppe toe. As in een reflex neum ik de crémekleurige enveloppe van heur an, mit de sierlik goolden opdrok: 1ère Prix de Petanque. Van now of an bin ik dan ok iéne van hun, een aarme sloeber, een bedelaar, een clochard veur iéne naacht. En zi’j, zi’j is veural heurzels bleven…

© Piet/er Bult (www.pbinfr.eu)

Uut de riegel: ‘Petanque en sabots’ (Petanque op klompen)

 

Graeg vernemen we jow reaksie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.