Niet meer saemen

 

Triest weer in jannewaori, de mist

over et stoppelveld vuult as regen

vandaege kan ik daor wel tegen

ik heb et ommers zels beslist

 

Al die jaoren he’k me zo vergist

altied mar longerd naor zien zegen

hoe kan hi’j him dan zo gedregen

oons leven saemen zomar wist

 

Nog even loop ik in de dieze

klamme koolde op ’t gezicht

mien gedaachten iene tieze

 

Ok al vaalt et me niet licht

verwark et op mien eigen wieze

en doe zaacht de deure dicht

 

Koosje