Deur de bewoners van nummer 3 kommen we te weten hoe et ofleup.

Een jaor of wat leden staot een metseler een sjekkien te roken as zien baos an komt rieden. Hi’j komt even kieken hoe et d’r bi’j staot mit et ni’je huus, dat zien bedrief bouwt veur een klaant in et ni’je plan. Ze kun de meitakke d’r haost opzetten. Et topgeveltien nog en dan is et metselwark butenomme klaor.

Zoas zegd, de metseler staot even te roken, hi’j het een perbleempien en daenkt nao hoe hi’j et hebben moet. De steigerpaolen bin tekot, waordeur hi’j et leste stokkien van de topgevel niet rekken kan.

Op dat stuit stapt zien baos uut de auto en zicht et perbleem al.

‘Hej’ de aarms te kot veur de leste peer stienen’.

‘Klopt en d’r is gien steigermateriaol meer op et wark’.

‘D’r liggen nog wel een paer steigerplaanken, kneup die d’r mar an’. Baozen hebben altied een oplossing. En as de baos weer in de auto stapt, dri’jt hi’j et raempien los en zegt: ‘Now, ie redden je d’r wel mit en d’r staot ok nog wel een trappien in de keet’.

Aart trapt de peuke uut en schuddekopt een keer.

Et is de leste daegen smoordrok op de ‘Pietermannenlaene’. Auto’s vol mit warkvolk en materiaol rieden de hiele dag deur de aanders zo rustige straote in.

Aart het de beide kussens in de aandere hoeke van de baank legd, zo het hi’j beter zicht op wat d’r allemaole gebeurt. Waanden, bedden en stoelen wodden naorbinnen sleept en et dak wodt opni’j dichtemaekt.

Et zin van Aart is d’r niet beter op wodden, veurige weke kreeg hi’j een ofwiezing in huus op zien verzuuk om subsidie veur de slaopkaemers veur de kiender en disse weke is de gemiente begonnen mit et bewoonber maeken van de oolde schoele.

Daegs naodat hi’j de ofwiezing kregen het, belde Muuske mit de gemiente. Een ambtner zee doe dat hi’j een verbouwing mar betaelen mos mit zien kienderbi’jslag. Hi’j het kwaod de verbiening verbreuken. Dat had die vent niet zeggen moeten, hi’j het de kienderbi’jslag neudig veur de daegslikse bosschoppen.

En aj’ dan et raem uutkieken, ziej’ dat d’r van alles ansleept wodt veur meensken, die hier zomar an kommen lopen. Hi’j kan et mar niet verkroppen.

Daor het hi’j now jaoren hadde veur warken moeten.

De postloper staot wat onwennig om him henne te kieken. Hi’j het een kevot in de haand veur meensken die pas in et ni’je plan wonen. Hi’j kan de brievebusse niet vienen.

As hi’j een schreeuw en mitien daorop een klap heurt, weet hi’j geliek dat d’r wat an de haand is. Et kevot gaot weer in de tasse en hi’j lopt op een draffien naor et huus in anbouw. Vandaor komt et geluud.

Tusken de mure en de steiger ligt een man op de grond, reurloos mit de troffel nog in de haand. Naost him ligt een trappien, een speciekuup en een peer losse stienen.

Even laeter komt de opreupen ziekenauto mit loeiende serene an, laedet de man in en as et geluud van de votriedende ziekenauto staodigan minder wodt, staot de postloper weer allienig. Hi’j pakt et kevot mar weer uut de tasse.

In et ziekenhuus komt de man bi’j kennis mit twie breuken bienen en een stokmennig breuken ribben.

As hi’j nao een paer daegen weer wat bi’j de tied is, komt zien baos bi’j him langes mit een dikke bos bloemen.

‘Jonge, jonge, wat heb ie een smak maekt, hoe hej’ dat toch had?’

Warken …? Och, daor het hi’j niet zovule verlet meer van, et bevaalt him zo ok wel. Netuurlik, hi’j het nog wel last van de bienen as hi’j een ende lopt. Mar de krokken staon altied nog naost de baank. En as hi’j naor de konterlerend arts moet, gaon de krokken steevaast mit en straampelt hi’j de spreekkaemer in.

‘Doe veural kalm an’, zegt de dokter dan, ‘jow mankementen moe’n veureerst hielemaole klaor wezen, veur daj’ weer an de slag kunnen.’

En as de dokter zoks zegt, ja, dan moej’ wel luusteren.

Middags gaot hi’j even et dörp in, dan het hi’j ok wat arrevedaosie.

‘Now Aart, vertel es, hoe bevaalt et jim, dat d’r vremd volk op ‘e buurt komt. Daor bi’j’ mooi klaor mit, dunkt me.’

Et is netuurlik zo klaor as een klontien, dat de praoteri’je bi’j de brogge over de ni’je bewoners van de oolde laandbouwschoele gaot. Zovule aander ni’js is d’r op’t stuit ok al niet in et dörp.

‘Ie moe’n mar zo rekenen, ie bin je vri’jhied hielemaole kwiet, elk ure van de dag toffelt dat spul je veur de glaezen langes en mar naorbinnen loeren. En dan ok nog zo’n gniefel op et gezichte, ie weten gewoon niet wat aj’ d’r mit an moeten. Now en as de kiender thuus binnen uut schoele, hej’ dat grut omme deure. Jim weten zels wel, kiender trekken op mekeer an. Dan zit dat spul bi’j oons op de toolter, op et klimrek en in de zaandbak. Kiek, zi’j hebben daor netuurlik altied in die grote zaandbak speuld. Aovens scharrelt dat volk ok wat in de buurt omme, donkere kleren an en van die zwatte koppen, in ’t duuster ziej’ ze mar krapan. Oonze Jessie wil wel es naor een vrundinnegien van schoele, mar ik laot ze tegenworig ophaelen deur de vrouw’.

‘Mar die lui moe’n ok plak hebben’, wodt d’r zegt as Aart even stillevaalt.

‘Ze meugen van mi’j dat hiele ende teroggelopen’. Aart kiekt et volkien om him henne an mit een blik van – wat heb ik dat mooi zegd-.

Now, now, now, ie durven et wel te zeggen.

As Muuske om een ure of vufe thuuskomt, zit kleine Jessie mit een paer van die zwatte maegies op zien baankien veur et huus. Ze hebben alle drie een stok pepier en een potlood in de haand. Jessie, die kleine vrabbe, zit net in groep drieje en leert al een peer woorties schrieven.

Op et zelde stuit dri’jt een auto mit een COA-man de straote in. Veurdat de man uutstappen kan, staot Muuske al naost de deure en wiest naor et baankien veur et huus.

‘Wat speulen ze mooi mit mekaander, ziej’ dat, kiender begriepen mekaander gauw. Trouwens, gister is d’r zoe’n grote jonge bi’j oons deur de toolter zakt, et plaankien en de ketten bin kepot. En die maegies moe’n ok wat beter schriefmateriaol hebben. Now, ik docht zo, as jim d’r now wat ni’je speuldingen hennezetten, dan kun ze mooi bi’j oons in de tuun speulen’.

De maegies kommen d’r ni’jsgierig bi’jstaon.

‘Dag meneer…aap….noot…….mies…..

Et donkere maegien glundert trotsachtig as ze de Nederlaandse woorties opzegt. De man naost de auto striekt mit een glimpien op et gezicht de maegies deur de krullende haoren.

…………………………..

‘Deure dichte, de waarmte is niet veur de protters’.

Een heldere stemme galmt deur de gangen van et opvangcentrum. Et is daor een drokte van je welste, alle lekaolen bin ommebouwd as huuskaemers mit slaopplakken veur zoe’n vier meensken, veurnaemelik oolden mit kiender.

D’r bin op ‘e gang ni’je doesen anlegd en de husies bin opni’j betegeld.

De ni’jkommers vulen heur al wat thuus in heur ni’je woonstee en hebben de kaemers al naor et zin inricht.

Hi’j is op zuuk naor zien rechterhaand, een man uut Syrië, die Engels praot. Die moet de aandere bewoners dudelik maeken, dat ze vannemiddag naor de grote zael kommen moeten. Ze kriegen daor Nederlaandse les van zien ooldste dochter.

‘Tell everybody, two o’clock here, you know…’

‘Ja, van mien ooldste dochter die het deurleerd’ zegt hi’j trotsachtig tegen een sociaol warker, die him verbaosd ankiekt.

Fluitend gaot hi’j veerder, hi’j het et nog drok. Et grös moet mi’jd wodden en d’r lekt nog een kraene.

Aalt Muuske het et wel naor de zin as ‘opvangcoördinator’.

Jaap