’t Is roet koold. Fin, et boskebooltertien zit lekker bi’j de kachel. Hi’j het een dikke trui an.

Et het een peer daegen flink sni’jd. Dikke vlokken zweefden naor onderen. De bomen, de struken, de bojem en et bospattien kwammen onder een witte deken. De noordenwiend blaosde de sni’j in hopen tegen de struken en de boomstammen an. Alle bosbewoners bleven in heur hollegies. De voegelties zochten in et dichte struukgewas, waarmte bi’j mekaander.

Gelokkig is de wiend now liggen gaon. De locht is schoneveegd. An de strak blauwe hemel dot et zunnegien zien best om de boel weer wat op te waarmen.

Fin is et in huus zitten dikke zat. Hi’j trekt de winterjasse an, dot een dikke sjaal omme en zet een wollen musse op. Now moet hi’j nog zien dat hi’j wat an de voeten krigt. Hi’j kikt onder in de kaaste. Ja, gelokkig. Daor staon de bontleerzen. Mit wat muuite wriemelt hi’j de voeten d’rin. De haansken an en hi’j is d’r klaor veur. Hi’j kan de koolde now wel hebben. As hi’j de deure losdot komt de vrieslocht him integen, mar op et terrassien naost et husien is et zuver al wat li’j in et zunnegien.

Fin zoegt zien longen vol mit de frisse winterlocht. Zo alle moffighied kan d’r now uut, daor knapt een kebooltertien van op. Zol hi’j et andurven en stappe de sni’j op? Stel je veur dat hi’j d’rin vot zakt, en tot de nekke in dat koolde, witte spul komt te zitten. Wie moet him d’r weer uuthaelen? Nee, hi’j blift mar veilig hier boven.

Hé, wat komt daor now an? Zoe’n dier het hi’j nog nooit zien. Et is plat as een podde. Et beweegt mit de veurpoties over de geensterende sni’j, en et komt meraekels hadde dichterbi’j.

Bor schrikt d’r van. Dan moet hi’j lachen. Et is Eppie de moes, die daor ankomt, mar wat lopt hi’j vremd. Zol hi’j de sni’j te koold vienen an alle vier de poties?

Vlak veur Fin blift Eppie staon.

‘Goeiemorgen Fin, wat is et mooi winterweer hein? Hoe vien ie mien slee?’

Eppie ligt op een groot blad. In de veurpoties hoolt hi’j een stokkien.

‘Is dat blad joen slee Eppie? Hoe gaot dat dan?’

‘Ik prikke mit de stokken in de sni’j en zo kom ik veuruut, ziej’ wel?’

Eppie dot et even veur. Jonge ja! Dat gaot mooi!

‘’t Is wel een betien koold an de boek. Eins mos ik d’r wat wolle of zokszowat op hebben,’ verzocht Eppie, wiels hi’j himzels over et boekien wrieft.

‘Oh, daor weet ik wel wat op,’ zegt Fin, ‘ik hebbe in mien veurraodschure een peer rietsegaren daon. Veur de isolaosie. Daor is now vaaste wel pluuster uutkommen. Aj’ dat now es op je slee deden, dat is grif lekker waarm.’

‘Dan moej’ me wel even helpen.’

‘Ik durfe niet naor onder. Ik ben vusen te bange da’k in de sni’j votzakke.’

‘Ie zakken d’r niet in vot. D’r is een hiele hadde laoge opkommen. Et liekt wel een laogien ies. Ik ben d’r toch ok niet in votzakt? Ie moe’n je hiel rustig zakken laoten, dan gebeurd d’r niks. Toe mar, perbeer et mar. Hé je, doe toch niet zo schieterig.’

Veurzichtig klimt Fin onderuut. Dan zet hi’j ien bien op ‘e sni’j, dan et aandere bien d’rb’j en…

‘Ik stao Eppie, ik stao op ‘e sni’j!’ Fin is d’r verheerd van. Veurzichtig dot hi’j een peer stappies. Hi’j zakt mar een hiel klein entien vot.

Mit eenbeiden maeken ze de schuredeure los. De pluuster komt haost vanzels naor buten. Eppie gaot geliek an et waark. Hi’j zuukt onder de struken naor een blad. Eerst legt hi’j wat pluus op et blad dan komt et twiede blad d’r bovenop. Zo, de slee is klaor.

‘Wi’j maeken veur jow ok een slee Fin.’ roept hi’j opteugen, ‘dan kuwwe tegere et bospad daele slenen.’

Hi’j zuukt net zo lange tot hi’j twie mooie blaeder vunnen het. Daor moffelt hi’j wat pluuster tussen en dan zuukt een peer kotte stokkies.

‘Zo, jow slee is klaor. Now moej’ et mar es evenpies perberen. Kom mar, ik helpe je d’r wel op.’

Een ogenblikkien laeter gaon ze naost mekaander et bospad daele. Et gaot as sliekjaegen.

‘We laoten oons van dat heuveltien glieden,’ zegt Eppie.

Et is wel even wat waark om boven te kommen, mar dan soezen ze mit een vaortien onderuut. Ze gillen et uut. Jonges, wat gaot dat hadde.

De hiele middag speulen ze in de sni’j. Pas as et duuster wodt, gaon ze weer op huus an. De slegies stoppen ze onder een bulte ruugte. Lichtkaans is et morgen weer mooi weer en kunnen ze weer slenen.

Wat was dat een meraekels mooie middag, daenkt Fin. Hi’j vuult him hielendal rozig. Et duurt mar een kot schoffien of de ogen valen him dichte.

Moej’ now toch es heuren…

Niet veerder vertellen heur…

Fin snorkt as een grote.