Aovens rond elf ure, ze zullen krek anstalten maeken om op bedde te gaan, gaot de belle.

‘Wie kan dat now zo laete nog wezen?’ vragt Dina.

‘Ik zal eupendoen, dan weten we et.’ Thomas lopt al naor de gang. ‘Lichtkaans de pelisie, hebben ze oolden of femilie van et ventien vunnen.’

Veur de deure staot niet de verwaachte pelisieman, mar een stokoolde kerel. Zo te zien is hi’j an et aende van zien krachten, hi’j leunt mit beide hanen tegen et kezien. Boven de dikke laoge sni’j is nog krek een stokkien van een liesleerze te zien.

‘Gelokkig, bin ik d’r,’ brengt hi’j uut. ‘Wat een reize. Et hadde niet vule langer duren moeten. Ik bin finaol aachter de poesterd.’ Hi’j perbeert wat rechertop staon te gaon. ‘Ik hebbe begrepen dat jim een kiend in huus hebben. Een verdwaeld joongien.’

‘Dat zol wezen kunnen,’ zegt Thomas. ‘Wie wil dat weten?’

‘Thomas, laot die aarme kerel niet in de koolde staon,’ zegt Dina, die ok de gang in lopen is. ‘Bin jow femilie, of lichtkaans van de kienderbeschaarming?’ wil ze weten.

‘Ik bin vader,’ zegt de oolde man, wiels hi’j him de sni’j van de maantel schuddet.

‘Vader? Bedoelen jow daj’ de vader van oonze uutvanhuzer binnen?’ Et ongeleuf van Dina is dudelik te heuren..

‘Ja. Uh. Nee,’ staemelt de man. ‘Et is een vremd verhael.’

‘Laot mar es heuren dan,’ beslist Thomas. ‘Gao, hier mar zitten, naost de heerd, ik zal nog een stok hoolt op et vuur gooien. Jow zullen et wel niet al te waarm hebben.’

De man glimkt even. ‘Nee, waarm he’k et niet,’ geft hi’j toe. ‘Waor is hi’j? Hi’j is hier toch wel?’

‘Eerst vertellen. Jow begriepen toch wel dawwe et kiend niet zomar an iederiene mitgeven kunnen. Ik daenke trouwens dat de pelisie dat regelen moet.’ Thomas wint d’r gien doekies omme. ‘Et liekt me et beste dawwe die mitien mar even bellen.’

‘Ja, ja. Dat zal wel moeten.’ Al te happig klinkt et niet. ‘Jim zullen me wel een vremde kerel vienen. Jim hebben geliek, dat bin ‘k ok. En mien verhael is nog vule vremder, luuster mar. Ik bin d’r wisse van dat jim de eerste meensken binnen, die as mi’j zien. Ik leve argens veer vot van hier. An de noordpool.’

‘In de kastman geleuven we al lange niet meer. Jow moe’n oons gien sprokies vertellen,’ onderbrekt Dina him.

‘De kastman? Nee, de kastman, die bin ik niet.’ Hi’j schuddekopt. ‘Ik bin Vader,’ zegt hi’j dan, ‘Vader Tied. Et joongien dat jim onderdak geven hebben, dat joongien, dat is et ni’je jaor.’

Dina en Thomas kieken him mit eupen mond an.

‘Geleuf ie dat, Thomas?’ vragt Dina.

‘Ik, ik weet et niet. D’r is vanzels al wat vremds an et kereltien. Zeg now zels, een gewoon kiend is et niet. Mar gao wieder,’ hi’j knikt Vader Tied toe.

‘Elk jaor mit oold en ni’j moet et oolde jaor et stokkien overdregen an et ni’je jaor. Dat gebeurt altieten op een vanoolds gewi’jde plak. Dit jaor zol dat bi’j Koe en Kalf in de bossen van De Iese wezen. Ni’jjaor is vroeg genoeg op pad gaon, mar om de ien of aandere reden is hi’j et pad kwietraekt. Ooldjaorsaovend om twaelf ure was Ooldjaor bi’j Koe en Kalf, mar Ni’jjaor kwam niet. En … as et stokkien niet overdreugen wodt, dan blift de tied stillestaon. Was et now om middernaacht mooi, dreug weer west dan was et nog niet zo hiel arg. Mar et sni’jde en dat blift et doen tot Ni’jjaor et stokkien kregen het. As d’r niet rap wat an daon wodt, ligt de sni’j doukies tot an de dakgeute.

Dina en Thomas kieken mekeer an.

‘Wat een ongeleuflik verhael. Hoe kommen jow op et idee,’ snibt Dina. ‘Jow daenken toch niet dawwe zoks veur waor annemen?’

Vader tied zocht diepe. ‘Ik kan d’r niks an veraanderen,’ zegt hi’j. ‘Et is zo as et is.’

Hi’j knipt een keer of wat mit de vingers en verheft de stemme. ‘Ni’jjaor,’ ropt hi’j, ‘Ni’jjaor kom hier!’

D’r is wat gestommel op ‘e trappe en dan komt et joongien de kaemer in. Evenpies blift hi’j staon, knippert een keer of wat mit de ogen en dan lopt hi’j hadde naor Vader Tied. Hi’j goelt traonen mit tuten, wiels hi’j mar ropt dat hi’j et pad niet vienen kon.

‘Bin ‘k now te laete?’ wil hi’j weten. ‘Is de tied in de warre?’

‘Och,’ zegt Vader Tied, ‘dat vaalt nog wel wat toe. Kom mar gauw mit, dan maeken we alles weer in odder.’ Hi’j komt overende, nikt Dina en Thomas toe. ‘Bedaankt veur de goeie zorgen. We gaon d’r rap vandeur.’

Op dat ogenblik gaot de belle.

‘Dat zal de pelisie wezen. Ik doe wel even los,’ zegt Dina.

As ze mit twie pelisiemannen de kaemer in komt, zit daor alliend Thomas die wat schaopachtig veur him uut kikt.

‘Waor bin ze? Wat is d’r gebeurd? Toe oelewapper, zeg dan wat,’ raost Dina.

‘Vot,’ is alles wat Thomas uutbrengt.

‘Ja vot, dat zie ik ok. Mar hoe en waor?’

‘Ik weet et niet,’ Thomas wrift him over et veurheufd. ‘De oolde man ston daore mit et joongien in de aarms, hi’j knipte mit de vingers en zee ien of aandere spreuke. En doe, doe weren ze vot.’

As de pelisiemannen een peer ure laeter de deure weer uutgaon, is et opholen mit sni’jen.

                                                                                  Koe en Kalf In de bossen bij Steenwijk