Beng! Met een klap slaat het meisje de deur achter zich dicht. Ze is kwaad en niet zo’n klein beetje ook. Dat zullen ze merken, die ouderwetse ouders van haar. Bij hen vergeleken is de steentijd nog modern.
Aan de andere kant van de deur kijken pa en ma elkaar wat ontdaan aan. Hij met een rood hoofd. Hij heeft zich ook zo opgefokt. Dat lelijke ding. Altijd is er wel wat met haar.
Zij wit weggetrokken. Het huilen staat haar nader dan het lachen. Ze heeft zo’n hekel aan ruzie. Al moet ze hem deze keer wel gelijk geven. Maar de manier waarop. Was Trea nu eerst maar even naar haar gekomen. Dan was Guus niet zo voor het blok gezet. Het kind is ook altijd zo eigengereid. Echt een dochter van haar vader. Alle twee willen ze geen strobreed toegeven. Stijfkoppen zijn het. Allebei.
De stem van haar man, doorbreekt haar gedachten.
‘Wat zit je daar nu te kniezen. Je had ook wel wat kunnen zeggen. Of vindt jij het wel misschien wel goed?’ Zijn stem is vol venijn.
‘Man bedaar toch. Die opwinding kan nooit goed voor je zijn. Je koelt eerst maar wat af. Dan praten we verder. Ik ga nu afwassen. Daarna zet ik een kopje koffie en dan zien we wel weer.’ Ze staat op en loopt naar de keuken. De deur doet ze behoedzaam achter zich dicht.
Guus blijft alleen in de kamer achter. Eerst wil hij overeind komen. Wat is dat voor gedoe om zo maar weg te lopen. Dan bedenkt hij zich. Zijn kop is nog veel te vol. Straks heeft hij ook nog woorden met Gré. Dat is het laatste wat hij wil.
Trea haalt hem af en toe het bloed onder de nagels vandaan. Wat verbeeldt zo’n kind zich wel. Vijftien jaar. Dat komt de kamer in met een air of het hele huis van haar is.
‘Pa,’ zegt ze, ‘pa, Wim en ik willen deze zomer kamperen. We kunnen de vouwcaravan van Wim’s zus lenen. Nu had ik gedacht, dat de we dan met jullie auto konden gaan. Wim’s auto heeft geen trekhaak. Jullie kunnen dan zolang wel in Wim’s auto rijden, toch?’
‘Nee, nee en nog eens nee,’ heeft hij gezegd. ‘Geen sprake van. Ten eerste wil ik niet hebben dat jullie samen op vakantie gaan. En al helemaal niet met z’n tweeën in dezelfde tent. Nee, ook niet in een vouwcaravan. Ik vind je daar nog veel te jong voor. Amper vijftien jaar. Nee, geen zestien. Dat ben je pas over een half jaar. Ik ben ook niet van plan om van auto te ruilen. Je denkt toch zeker niet, dat ik mijn auto van nog een half jaar oud meegeef aan zo’n snotneus en dan zelf in die roestbak van hem rond ga rijden. Als je met vakantie wilt, dan ga je maar met ons mee. Wim kan dan een paar dagen komen. Maar wel apart in een tent. Staat je dat niet aan, ook goed, dan komt hij maar niet. Wat zeg je? Dan blijf je thuis. Ja, dat had gedroomd. Niks ervan. Jij gaat dan zolang naar opa en oma. Alleen. Begrepen?’
Er was weinig begrip geweest. Of hij soms uit de prehistorie kwam? Ze was geen kind meer en hij moest maar eens proberen om haar tegen te houden. Wanneer ze met vakantie wilde, dan ging ze. Zo’n fossiel als haar vader had daar niets over te zeggen. En de auto? Al zou hij het aanbieden, zij hoefde dat rotding niet meer. Wat haar betreft, kon hij er mee verongelukken. Toen is hij overeind gesprongen en heeft zijn vuist tegen haar opgeheven.
‘Toe maar,’ riep ze smalend, ‘toe dan. Sla dan.’
Op dat moment is Gré ertussen gesprongen.
‘Nu is het afgelopen,’ foeterde ze, ‘ophouden, jullie allebei. Guus, ga zitten. Je vergeet jezelf helemaal. Trea naar boven, naar je kamer. Als je wat bent afgekoeld, kom ik wel even met je praten. Nee, geen gezeur verder. Vooruit, naar je kamer.’
Guus zit er erg mee. Hoe zouden andere ouders het aanpakken? Is het zo gek, dat hij nog wat zeggenschap over zijn dochter wil houden?
Wat later hoort hij Gré naar boven lopen. Ze is bijna meteen terug. Rommelt nog wat in de keuken. Dan komt ze binnen met de koffie. Ze zegt, dat ze er vooreerst niet over praten wil. Zwijgend drinken ze hun koffie. Kijken nog even televisie en gaan naar bed. Morgen is er weer een dag.
Roely