Een roggegraot as een dropstengel

 

Een roggegraot as een dropstengel?

Nee, dat hadde Garriet niet. Een kerel uut ien stok was et, optrokken uut iezer en staol. Veur femilie en vrunden gong hi’j deur et vuur. Mar …

Disse veur de buterwereld hadde kerel, was in et bezit van een waarm hatte. Niet iene dee vergeefs een beroep op him. As et in zien vermogen lag, dan hulp hi’j en aanders perbeerde hi’j hulpe te vienen.

Disse bonkige kerel hadde een romantische inslag. Else weke zorgde hi’j veur een bossien bloemen veur Dien, de vrouw. Et eerste boekettien kreeg ze bi’j heur trouwen, meer as zestig jaor leden. Et was winter en d’r bluuide niet vule mar de hulst zat stiefvol rooie bessies en zodoende kreeg ze een stokmennig takkies as bruidsboeket.

Bi’j de meitied weren et tietelrozen, sni’jklokkies of een takke seringen. Laeter in ’t jaor lepienen, korenbloemen, klaprozen of wat d’r mar in et veld te vienen was. Alderdeegs kreeg ze een takke mit zwatte beien veur op ‘e vaas.

D’r kwam een tied dat d’r in et wild niet vule meer te vienen was, doe nam hi’j else zaoterdag een bossien ‘echte’ bloemen mit as hi’j veur de wekelikse bosschoppen naar de stad west was.

Ik hebbe Garriet mar een keer of wat hielendal van et stok zien.

Iene van zien maoten was al een dag of wat ziek en op zaoterdagmiddag stapte Garriet op ‘e fiets. De sinesappels die hi’j morgens op ‘e maark haeld hadde in de fietstasse. Doe ik him een hottien laeter naor huus fietsen zag, was hi’j zo wit as een doek.

Zien maot was een uurtien eerder wegraekt.

Waor de sinesappels belaand binnen? Ik heb gien idee.

Jaoren laeter, Garriet en Dien, zatten al een hiel tied in een bejaordenwoning, wodde hi’j op weg naor de maark om daor zien bloempien veur Dien te haelen, anreden deur een autorieder die slim vule haost hadde. Meer as een half jaor was hi’j an huus kluusterd. De fysiotherapeut kreeg him staorigan weer op de bien.

‘Waor blieven ze now?’ vreug hi’j him of.

Waor weren al die meensken die bi’j him kwammen as d’r een fietsbaand plakt wodden mos, as d’r medesienen haeld wodden mossen, as …?

Al die meensken an wie hi’j tiedens ziekte en nood een kot bezukien brocht hadde? Waor weren ze now hi’j zels verlet hadde van een praotien?

Garriet is nooit weer de oolde wodden. De meensken gooiden et op de naosleep van et ongelok, mar ik wus wel beter. Hi’j vuulde him in de steek laoten deur meensken van wie hi’j miende dat et vrunden weren, mar die him doe hi’j even niks te geven hadde, links liggen leuten.

Garriet, hi’j was zo goed as koekedeeg, mar een roggegraot as een dropstengel?

Nee, dat hadde hi’j niet.

Roely

Graeg vernemen we jow reaksie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.