De oolde stee

Et grös het bezit neumen van et zaandpad. De tietelrozen bin uutbluuid mar de zute locht van seringen dringt me diepe de neuze in. Tegen de bosraand krigt de brem al kleur, nog evenpies en et zunnige geel zet de hiele wal in braand.

Wat is dit plakkien me dierber. Et boerkeri’jgien waorvan de rooie bakstienen fleurig ofstikken bi’j de donkere dennen die et jaorenlaank beschut hebben tegen de straffe noordooster.

Begin veurige iew kochte pake Roelf een stok heideveld. Eigenhaandig veraanderde hi’j dit in vruchtber laand. Stien veur stien bouwde hi’j de stee op.

Et huus het lief en leed dield mit de bewoners. Et was d’rbi’j doe opoe Klaosien as jonge bruid over de drumpel stapte. Et dielde mit in de bliedens doe d’r drie gezonde kiender kwammen. Al die jaoren was et een veilig, waarm plak in ogenblikken van tegenslag.

Tiedens de Twiede Wereldoorlog leek et boerkeri’jgien wel van elestiek. Meensken die een schoelplak zochten, wodden liefdevol opneumen onder et rieten dak.

Mien oolden hebben de boel verbouwd. D’r kwam een keuken en de beddesteden wodden vervongen deur slaopkaemers.

Kiek dat ziedraempien, daoraachter was mienend. Wat vuulde ik me daor veilig naachs. Bi’j de vertrouwde geluden uut de huuskaemer vul ik rustig in slaop. Morgens kri’jde de haene me wakker. Bi’j de zoemerdag beulden de koenen al hiel op ‘e tied. Heit mos melken mar ik kon me nog even ommedri’jen.

A’k de ogen dichte doe, roek ik weer de wee zute locht van de beesten.

Bi’j de gedaachte an melk die in de emmer schoemt, lopt et waeter me in de mond. Of buustpannekoeken mit suker. Een traktaosie.

Ik lope om et huus henne.

Daor is et vuurhokke waor as opoe in plak van vaarkenvoer tiedens de oorlog grote pannen stamppot veur de onderdukers klaormaekte.

De grote baander die allienig los gong tiedens de hujjinge.

De kleine zieddeure die nog hieltied schieve in de scharnieren hangt.

Zollen d’r nog zwelvers nusselen op ‘e dele?

Elk veurjaor keek ik ongeduldig uut naor de kleine voegelties. Neffens opoe brochten ze gelok en wie wil dat now niet? Heit haelde levensgeveerlike toeren uut om een emmer onder de nussies te hangen want mem wol de voegelpoep niet op ’e vloer hebben.

Mit piene in et hatte loop ik pad weer of, langs de hoge dennen die as trouwe waachters et pollegien lieken te bescharmen. Zi’j hebben et ti’j niet keren kund.

De kleine buurtschop is opkocht deur een projektontwikkelder. D’r moet op disse plak een vekaansiepark kommen, zodat de meensken genieten kunnen van al et mooie dat d’r dan niet meer is.

Roely

Graeg vernemen we jow reaksie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.