In de dadde klasse van de ULO gongen we op warkweke naor Terschelling. Een hiele belevenis veur een arbeiderskiend zoas ikke.

Morgens mos ik wietebetied van bedde.

Pappe hadde mien fiets naokeken en d’r ni’je banen ommelegd. Mamme hadde me een stokmennig kotte broeken ni’jd. En, oh grote vreugde, ik hadde een ni’j jack kregen. Ik was d’r hielendal klaor veur.

Nao een flinke fietstocht kwammen we in Harlingen bi’j de boot an. Et zal d’r vaast iene van Doeksen west hebben, mar in mien onthoold hadden wi’j de hiele boot veur oonszels.

De iene helte van de klasse zat op et dek rond de jongen die een gitaar mit hadden. Ze speulden en zongen et iene kaampvassien nao et ere.

Onder in de boot laggen mien ‘vrundinnen’ en ikke laankuut op ‘e baank te lezen.

De meerste maegies weren gek op de boeken van Leni Saris. Ik leesde vule liever over de aeventuren van ‘De Schaduw’, mar veur disse gelegenhied ha’k een ‘Leni’ uut de bieb haeld.

As et now an et verhael lag of an et schommelen van de boot?

Mit op de aachtergrond et gezang van boven, wodde ik zachies in slaop wiegd.

Vandaege de dag moe’k diepe naodenken om me de naemen van de schoelekammeraoties in et zin te kriegen. Mar de schrik die me om et hatte sleug, doe’k bi’j et wakker wodden ontdekte da’k allienig in de boot lag, staot me alderdeegs nao meer as vuuftig jaor nog helder veur de geest.

Roely