Welterusten (01)
As vremde bin ‘k hier henne kommen,
as een vremde goa ‘k weer vot.
De meimaond was mi’j toegedaon
mit mennig boeket van bloemen.
Et maegien praotte over liefde,
de moeke alderdeegst al over trouwen,
now is et bestaon zo duuster,
en de weg ligt vol mit sni’j.
Ik kan veur al mien reizen
de goeie tied niet kiezen,
moet mi’jzels de weg wiezen
in disse duusterte.
Een schaad van maonelocht
trekt as een buisien mit,
en in et witte klied
zuuk ik et spoor as wild.
Waorom zo’k nog langer ommehangen,
tot de meensken mi’j votjaegen?
Laot de rothonnen goelen
veur et huus van heur baos;
de liefde hoolt van zwalken
– God het heur zo maekt –
van d’ iene naor d’ aander.
Mien lieverd, welterusten!
‘k Wil je niet storen in je droom,
et zol jammer wezen van je rust.
Ie zullen mi’j niet lopen heuren
sloeps, stillegies doe ‘k de deure dichte!
Schrieve in ’t veurbi’jgaon
op je deure: welterusten,
daoran kuj’ dan weten,
da’k an je docht hebbe.