Grand café…

De preciese naeme van et dörpien wee’k niet meer mar et was argens in de Portugese Algarve. Ik doe ’t eins krek niet vaeke genoeg mar zo now en dan toch wel, da’k mit mien oolde campertien in ’t centrum van een dörp even een posien staon blieve. Nao et -letterlik- even rondkieken rie ‘k dan meerstal ok geliek mar weer deur. Seins koop ik een koppien koffie (morgens) of een mooi glassien wien of rosé (middags) op een daortoe uutneudigend terrassien. Ok in dit dörpien ha’k zomar even hoolderd hullen. Bi’j et rondkieken vul mien oge op een hiel klein terrassien, zoaj’ die in de zudelike kontreinen wel meer zien. Mar iene, twieje of seins drie taofelties mit ieder een peer ienvooldige stoelties, gewoon op ‘e stoepe hennezet.

Ditkeer bleek d’r alderdeegst maar ién taofeltien te staon mit drie stoelties waorvan iene bezet was deur een, zo schatte ik, pensioneerd dörpsboertien. Op ‘e taofel stonnen twie lege koffiekoppies op een paantien. Mit een vrundelik ‘Bom dia, como você está‘ (Goeie, hoe is ’t?) scheuf ik bi’j et mannegien an. Mit niet vule meer as wat binnensmonds gemorrel van de beste man, zat d’r niet echt een diepegaond peteer an te kommen, leek mi’j. Gelokkig verscheen al vri’j vlot een stevige tante, mit een mooie bloempiesschulk veur, in ‘e deure. Ze plaantte heur hanen es stevig in de ziede en et leek krek as ze van schrik even stille staon bleef te bekommen. Ze keek mi’j stief an en keek dan ofwisselend kot naor de man. Dan weer naor mi’j. Dan weer naor him.

Och, ze wol vanzels mien bestelling opnemen, schrok ik wakker uut mien sterend gedroom. ‘Eu gostaria de uma xícara de café, sem leite, com açúcar, faz favor,‘ dreunde ik iene van mien instudeerde zinnegien op, mit de vrundelike vraoge om een paantien koffie, zonder melk mar mit wat suker. Et vrommes scheut in de lach en now keek de man mi’j ok wat vremd op-en-daele an. Et wodde mi’j trouwens wel dudelik dat ík de aldervremdste voegel van dit trio was. Gelokkig he’k daor gien muuite mit. Doe ‘big fat mama‘ zoe’n betien klaor was mit heur lachen dri’jde zi’j heur al heufdschuddende omme en leup weer naor binnen.

Intied perbeerde ik nog een fesoenlik gesprek mit de meneer op gang te brengen mar dat mislokte vanzels hielendal. Lichtkaans was de beste man nog nooit buten zien geboortedörp west en ja, mien Portugese woordeschat hoolt mit een twintigtal vrundelike woorden en kotte zinnetjes ok op. Al gauw kwam ‘mama‘ weer naor buten mit een dampende kop koffie. Ze gong eerst brieduut op de ienigste nog lege stoel zitten (oei, oei!) en zette doe veur disse wereldreiziger zien kop koffie henne. En weer begon ze mi’j van boven naor beneden op-en-daele op te nemen en wisselde ze heur blik – zonder woorden – weer tussen mi’j en de man.

Och, onderin dan misschien een betien ‘drabbig‘ mar veerder best een mooi bakkien troost. Doe ‘k ofrekenen wol wees zi’j dat risseluut van de haand. Dit was een rontien van de zaeke, begreep ik, mar waoromme? Mit hanen en voeten perbeerde ze mi’j nog vule meer dudelik te maeken, wao’k liekwels niks van begreep. Bi’j slot van zaeke pakte ze mien aarm vaaste en mos ik mitkommen. We leupen naor de deure. Ze gebaarde ofwisselend naor de man, dan naor heurzels en dan weer naor binnen om mi’j dudelik te maeken dat dit hielendal gien dörpskroegien was <ha, ha, ha> mar een gewoon huus waor zi’j en heur man al hun hiele levenlaank woonden. Bi’j gebrek an een tunegien aachter, zatten ze middags vaeke even in et schaad, op de stoepe veur ’t huus…

© Piet/er Bult (www.pbinfr.eu)

 

Graeg vernemen we jow reaksie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.