Françoise…

Françoise…

In een kleine veurstad van Marseille ston ze krek as ikke, al een hiel schoft an de kaante van et veld wat stillegies naor et spellegien petanque van twie jongkerels te kieken. Dat kieken naor dat spellegien dee ik eerst ok mar nao dat mien oge op heur valen was, he’k mar verdomd weinig meer van et spel van die beide mannen mitkregen. Ze leek me wel wat ’n spécialité en ie kun je heufd mar bi’j ién ding toegelieke hebben, is zo niet?

Nao da’k laeter begreep, stowwe te kieken naor een spellegien tussen heur breur en een zwaoger van heur. Doe die beide manluden uutspeuld weren, daegde zi’j iéne van die beide uut mar… jammer, hi’j hadde beslist gien nocht meer. Ze dri’jde heur in mien richting omme en oonze ogen raekten mekeer. Ze winkte mi’j uutneudigend mit een licht nikken van heur heufd en ik stemde toe. We speulden een hiel ontspannen spellegien tête-à-tête (iene-tegen-iene). Et kostte mi’j eins gien muuite om twie keer aachter mekeer van heur te winnen.

Ze wol nog graeg een revanche, zee ze, mar dan mos d’r eins wel wat op et spul staon. Et mos argens omme gaon. Dan speulde ze beter, zee ze. ‘Zuwwe vuuf of tien euro inzetten?‘ stelde ze veur. ‘Of eh… ie meugen de hiele aovend vri’j van mi’j drinken of ie holen mi’j vri’j,‘ was heur twiede veurstel. Et leek mi’j best een gezellige tante dat ik keus veur et laeste. En ie weten ommes mar nooit wat d’r dan veerder zoe’n aovend nog aachter weg kommen kan, was mien stiekeme gedaachte. Of was et stillegies een weens, een hope?

Al in de eerste mêne kree’k spiet. Ze miste warkelik gien iéne keer. En ze leut niet alliend mien boules mar mi’j persoonlik ok alle hoeken van et veld zien. Ze was trouwes wel zo slim om mi’j tegen et aende van de perti’j iéne punt te gunnen. Wisse hadde de blik in mien ogen verraoden wat ik bi’j een nul as Fanny(*) in gedaachten hebben zol.

Gewoonlik he’k op zoe’n aovend wel genoeg an een peer potties bier of glassies cola’s mit wat d’rin. Jammer, Françoise was inderdaod een echte spécialité en ok nog es een deftige drinkster. We dronken eerst een glassien pastis as veurgerecht mar gongen al riekelik gauw over op Kir Imperial. Doe ik -nao een peer uurties- hiel even docht dat et lichtkaans toch nog een gezellige aovond en alderdeegst naacht wodden kunnen zol, wodde ze ophaeld. As et heur vader, breur, zwaoger of een taxisjefeur was, dat wee’k niet, mar ik zat die aovond wel mooi mit een stevige schaedepost en de aandere morgens mit nóg een fikse kaeter. Za’k dit mar tot et leergeld rekenen? D’r is mi’j trouwes altied veurhullen, dat petanque hielemaole gien dure sport is…

© Piet/er Bult (www.pbinfr.eu)

Uut de riegel: ‘Petanque en sabots‘ (Petanque op klompen)

*) Aj’ mit een nul verliezen moej’ de ‘Fanny’ (meerstal de dochter van de kastelein) een tuut op heur blote billen geven…

Kiek veur alderhaande Fanny’s:

The Art of Kissing Fanny

Graeg vernemen we jow reaksie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.