Et was wikkerdewik of ze was betrapt. Mit bonzend hatte staot Alie stille om de hoeke van et huus. Krek as ze de krukke van de aachterdeure beetpakken zal, gaot inienend et locht an in de bi’jkeuken. Dat is op et nippertien!
De deure gaot eupen en ze zicht heur zwaoger Marten naor buten komme, zo in de boezeroen.
Dat die man et niet koold het,’ daenkt ze bi’j heur zels, ‘gelokkig heb ik mien dikke winterjasse antrokken.’ Marten lopt richting et schuurtien en even laeter an et geluud te heuren …
‘Gatverdamme,’ mostert Alie, ‘now durft ie wel! Dat hadde hi’j niet waogt toen as heit d’r nog was.’ Ze daenkt weeromme an heur jeugd. Wat weren ze een hecht koppel, Willy en zi’j, twie hanen op iene buuk. Ze scheelden ommers ok mar ien jaor. Toen as heur zuster verkering kreeg mit Marten, was d’r eerst ok niks an de haand. Wat was ze jeloers west toen as Willy mit him thuus kwam. Ze vun et zels ok zoe’n knappe kerel. Now kan ze niet meer begriepen wat as ze ooit in him zien het. Nao al die jaoren wet ze hiel goed, dat een mooi uterlik niet automatisch betiekent, dat de binnenkaante ok zo is.
Niet veur niks is ze nooit trouwd. Ze vul altied op de verkeerde soort van mannen. En now is ze heur steun en toeverlaot, heur heit, ok nog kwiet. Willy is de ooldste en Willy het Marten en Marten het et veur et zeggen. Ze kan d’r niet bi’j dat heur zuster zo wodden is. Mar ja, zi’j wet ommers ok niet wat d’r allemaole aachter de huusdeure gebeurd is, al het ze wel al hiel lang een vermoeden. Daoromme het heur zuster zo vremd reageerd toen as Alie over de bloedkoralen ketting begonnen was.
Ze het dus een plan maekt. Die ketting is heur beloofd en ze zal him kriegen ok. Gien Willy hoolt heur tegen en al zeker heur zwaoger niet. Gelokkig dat Wily heur verpraot het, aanders zol ze niet weten hebben dat ze d’r vanaovend wezen zollen. Ze wet ommers ok niet as d’r wel een testament is. Daor wol heur heit niet over praoten. Wat as ze wel zeker wet is dat ze van die aekelige zwaoger van heur niks te verwaachten het.
Al weken het ze perbeerd ok een sleutel van et huus te kriegen, mar vergees. En now staot ze hier in et donker. Marten is et huus weer ingaon en veurzichtig kikt Alie om de hoeke. In de kaemer is alles in et volle locht. D’r is gien meenske te zien. Op de taofel staot et jewelekissien van heur mem en da …. Van pure opwiening hoolt ze de aosem in. De bloedkeralen ketting ligt d’r naost. Dat is gelok hebben! Wat is ie mooi! Ze zicht nog veur heur hoe goed as heur mem d’r vroeger mit uutzag. Die rooie stienen stonnen schitterend op een zwatte jurk.
‘Die bin laeter veur jow Alie en de gitten bin veur Willy, die passen beter bi’j heur, mar je moe’n nog even geduld hebben.’
‘En now moe’k ok nog even geduld hebben’ daenkt Alie. Ze waacht even en dan lopt ze weeromme naor de bi’jkeuken. Hiel veurzichtig doet ze de deure eupen en staot dan stille om te luusteren. Ze zicht gieniene in de keuken en dan heurt ze ze boven. An de stemmen te heuren bin ze et niet iens. Ze bin allemachtig an et bekvechten en dan iniens heurt ze tot heur schrik een hadde klap en et raozen van heur zuster.
‘Ik hebbe je waorschouwd. Luusteren zuj’! Je weten ommers wel da’k je aenlik hielemaole niet slaon wil. Lok et dan ok niet altied uut!’
Even staot Alie te twiefelen. Moet ze heur zuster niet helpen gaon. Mar dan daenkt ze an de oflopen jaoren. Willy het heur ok nooit hulpen. Ze het heur ok altied in de steek laoten.
Dit is mien kaans. Ze heuren me now toch niet en dan moe’k nog rap wezen ok, want ze kun elk ogenblik weer naor beneden kommen. Now of nooit besluut ze.
Ze rent naor de kaemer, grist de ketting van de taofel, draeft weeomme de keuken deur, de bi’jkeuken nog en dan is ze krek op’e tied want ze heurt heur zwaoger de trap of denderen. Buten staot ze hiel even stille om op aosem te kommen, mar ze wet dat ze gien tied te verliezen het! Staonde op de trappers gaot ze de dam uut en linksof naor heur eigen huus.
Een maond laeter is tante Gep jaorig. Alie wet dat Marten en Willy ok kommen zullen. Ze het nao die aovend niks van ze heurd en daor was ze niet rouwig omme. Ze waacht zo lange dat ze daenkt dat iederiene an de koffie mit gebak zitten zal en dan maekt ze heur entree …
Alle ogen bin richt op de deure om te kieken wie as d’r zo laete nog binnenkomt. Ze is op hoge hakken, het een ni’je zwatte jurk an en om heur hals hangt de bloedkeralen ketting …
De haand van heur zwaoger mit et vörkien mit daoran et stokkien oranjekoeke blift steken in de locht, heur zuster hoolt et koppien koffie geveerlik schieve en mit grote ogen kieken ze naor Alie en naor de rooie ketting om heur hals.
Et wodde de klapper van de aovend.
Koosje