Levertraon

 

Jan Terlouw verlangde terogge naor de tied dawwe mekaander vertrouwen konnen. Hi’j nuumde et touwgien deur de brievenbusse. Ja, die goeje oolde tied. Wie het daor soms gien verlangst nao? Doe hi’j dat zo zee, docht ik drekt an Homme Heida. Hi’j was melkrieder op Bûterheideveld in Makkinge in de jaoren zestig van de veurige ieuw. Tiedens zien melkrit haelde hi’j vri’jdags uut zien bak op de waegen een kevot mit geld, et melkgeld veur de boeren. Dan stopte hi’j et kevot mit inhoold tussen et lit van de lege melkbusse, die dan zomar een pose an de kaante van de weg ston en gieniene docht d’r an om et geld mit tenemen. Toegelieke kwam ok de herinnering van levertraon terogge. Dit spul kreeg mennigien een trauma van. Dat vergeten je niet zo rap. Je kriegen daor nog altied een rere smaek van in de mond, alliend al bi’j et heuren van et woord. De eulie uut de lever van de kabeljauw en aandere vissen schient goed west te wezen tegen verkooldhied deur de viteminen die d’r inzitten. As de R dan in de maond zat, kreeg ik dan ok een leepvol levertraon. Mem dee d’r dan een betien suker deur, veur de smaek. En aj’ wollen of niet, mem drokte de lepel je zo tussen de lippen deur in de mond. Ieder kiend die naor schoele gong slokte dit draankien, mar d’r was gien viezer of stinkend spul dan levertraon en ik weet nog wel dat d’r kiender weren die een stuver of dubbeltien kregen veur de speerpot. Laeter kreeg ie de levertraonkapsules, mar daor zat gien reuk of smaek an, in mien onthoold. Levertraon ston veur kwelling, mar laeter heurden je d’r niks meer van. De vitemines zitten now wel in oons daegeliks voedsel. Mar toch … veur de liefhebber, et is weer te koop! Naost de vieze smaek van levertraon blift me van de schoeltied bi’j de geur uut de bakkeri’je van Ale Peper. Disse bakker woonde naost de schoele en bakte de lekkerste kostekoeke. De geuren van vas bakt brood en koeke wi’jde over et schoeleplein henne. Mar wat denk ie van de geur van vas mi’jd grös wat huj wodden mos of … jarre die over et laand brocht is. Of as d’r hujbruui was, kwam de hujdoller en wodde d’r een gat in et hujvak maekt. Mar d’r wodt haost niet meer an hujjen daon. Dat doet allegeer an vroeger denken, an oonze zorgeloze tied. Et is een nostalgies stokkien wodden, ik kan d’r niks an doen!

JAN VAN MACKEM

Graeg vernemen we jow reaksie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.