Disse weke vertelt Grietje et verhael van de bewoners  vann huusnummer 13.

Naost de glaezen veurdeure hangt een keuperen naembottien.

Daor staon drie naemen op.

De bovenste twieje bin mit dikke letters ingraveerd: BEN en EVA.

Daoronder, ietsien kleiner en percies in et midden: Bas.

En daor weer onder mit nòg kleinere letters: Bruno, mit een honnepoot d’r aachter.

De belle is ok van keuper.

An de aandere kaante van de deure et huusnummer: dattien. Groot en dudelik.

Veur de raemen dure keunst; simpel en stilisties.

Een vrouwefiguur van broons veur et rechterraem en links een broonzen man mit kiend. Hi’j omaarmt et kiend; et is een innige omhelzing. Zo van: ik hool je vaaste en laot je niet weer los. Ik bescharm je altied en overal.

Zien gezichtsuutdrokking is berustend mit een kleine glimp.

Et kiend laot him bescharmen. Et heufd tegen de bost van de man, ogen dichte en de uutdrokking van et gezichien is muuilik uut te leggen. Et liekt of et daenkt: ‘Et is goed zo’.

De vrouw straolt vaastberaodenhied uut. Et liekt asof zì’j daenkt:

‘Mi’j kriegen ze d’r niet onder. Ik bin stark en zal et redden’.

Deur de glaezen veurdeure kuj’ de hal inkieken. Prachtig ruum en locht.

In de iene hoeke staot een grote Boeddha op een schaopevacht en an de aandere kaante hangt een schilderi’j. Et is een holistische veurstelling in geel en blauw.

Veerder is de hal leeg, op de kapstok nao dan. De vloer is van wit marmer.

Dan doen we de deure eupen naor de kaemer.

Groot, mit een soort van betonnen vloer in zaacht gruun. Veur de eupen heerd een geitevel. Een grote hoekbaank van Leolux in een wat donkerder tint dan de vloer. De taofel liekt me toe, dat die een Rolf Benz is: eupen dri’jde poten mit een glaezen blad.

De grote, ovale eettaofel zol wel es iene van Gelderland wezen kunnen: puur en mooi in zien ambachtelikhied. De eetstoelen bin in verschillende kleuren en uutvoerings, in stof en in leer. Et bin d’r achte. Op ‘e taofel een grote glaezen vaas mit een peer veurjaorstakken en tulpen.

An de iene waand een kolossale boekekaaste mit vule keunstboeken en reisboeken.

As een soort kaemerverdeler een hiel groot vertikaal hoolten rond keunstwark mit allemaole eupen vakken en daorin hiel vule peren vrouweschoenen.

De mooiste die aj’ mar bedaenken kunnen. De bontste kleuren, de hoogste hakken. Zollen disse dreugen wodden?

De keuken is eupen. Een SUPERKEUKEN, mit een losstaond kookeilaand.

Alles d’rop en d’ran. Gien nee te koop.

Over de hiele waand een schildering. Prachtig! De zee, rustig, mit kleine golfies. Een peer voegels in de locht en een peer boten op et waeter.

Op et straand kuierende meensken: oold en jong. Meensken mit honnen , groepies jongelui, gezinnegies mit kleine kiender. Allemaole ontspannen zo te zien. Ok een man en een vrouw mit een rolstoel en daorin een jonge van een jaor of tiene. De man en de vrouw bin in een eernstig gesprek wikkeld zo te zien.

De man douwt de stoel. Naost de stoel een hond. Et is een mooi tafereeltien. Niet d’ruutspringend op et schilderi’j, mar wel dudelik anwezig.

En dan is daor een deure naor een soort van glaezen kaemer. An drie kaaanten raemen en et dak is ok van glas. Bezunder.

D’r staot een bedde in; niet een gewoon bedde. Een bedde dat omhogens kan en weer naor beneden mit een hendel. Ok is d’r een tillift en d’r staot een rolstoel.

Gieniene thuus op dit mement. Et liekt een gewone zaoterdag in meert en et is ongeveer vuuf ure in de middag.

Et liekt …, mar dat is et niet.

Disse dag is een bezundere dag. Zoe’n dag die mar íen keer in et jaor plakvient.

Vanmorgen reed de BUS veur. De KNUFFELBUS. Eva, Ben en Bas bin instapt. De hond mos thuusblieven, mar hi’j het een groot ruum hokke mit een loop, dus dat kan best veur iene dag.

Ze reden naor et dagverblief van Bas; een half uurtien rieden.

Ben gong naor de koffiekaemer en kreeg daor koffie mit taart, krek as een peer aandere oolders. Ze praotten mit mekeer. Gien “kleinpraot”, mar over de dingen die aj’ tegenkommen as oolders van kiender mit een meervoudige handicap.

Soms locht et op aj’ jow zorgen delen kunnen mit de aanderen. Ie kun jow eigen verhael kwiet en ie luusteren naor de aanderen. Zoe’n dag is weerdevol.

Mar Eva en Bas bin in de bus mit nog een peer oolders en kiender. De kiender bin allemaole een jaor of tiene en zitten bi’j mekeer in et “klassien.”

Eva ligt ontspannen op heur rogge en Bas op ‘e zied tegen heur an. Wat liggen we hier goed, daenkt ze. Ik wil altied wel zo liggen blieven. Et altied zo gespannen lichempien van Bas wodt steeds kalmer. Zien haanties, die vaeke koold binnen, vulen now lekker waarm. Iene van de maegies van de bus komt anlopen mit een flessien eulie en vraogt, of ze de voeties van Bas ok even masseren zal. Et liekt Eva een goed idee.

Bas begint wat te lachen. Et kriebelt onder zien voetien. Eva roekt de geur van de eulie en ze geniet ok van de ontspanning. Ze wodt d’r wat sloom van. Einliks mossen we thuus ok mar een waeterbedde hebben, daenkt ze.

Zoe’n ontspannen moeder mos ik vaeker wezen, daenkt ze ok. Mar ik vuul me niet altied zo. Ik bin niet altied bliede. Toch zol dat veur Bas et beste wezen.

Ze praot zachies mit een peer aandere moeders die ok op et waeterbedde liggen mit heur kiend.

Ze kennen mekere al jaoren as oolders van een kiend mit een beparking.

Dan komt Ben de bus in en vraogt, of hi’j et overnemen zal, dan kan Eva ok even koffiedrinken.

Eva wil dit mement nog niet kwiet. Laot et nog een posien zo blieven, zo heerlik liggen. Ze vuult heur op dit ogenblik precies de moeder die ze wezen wil en dat is lang niet altied zo.

Zo rond half zesse bin ze weer thuus op nummer dattien. Et is nog lekker weer zo tegen de aovend.

“Zuwwe nog een rontien lopen buten? Dan gao’we eerst over et betonpad van de buren deur et laand. Dat vient Bas ok altied zo fijn. Laoten we de ontspanning nog mar een posien perberen vaaste te holen.”

Ben is et mit Eva iens. Ze pakken de rolstoel en nemen de hond ok mit vanzels. Die is zo bliede nao de hiele dag binnen. Hi’j blaft en springt naor Bas. Die vient dit geweldig zo te zien. Ze gaon lekker even een frisse neuze haelen in de butenlocht.

“Een dag mit een goolden raantien he? Iene om in te liesten. Jammer, dat et niet wat vaeker is.

Mar hoe staot et einliks mit de expesisie van jow schilderi’jen en beelden Eva? Hej’ al wat meer heurd? We hebben vandaege nog niet vule praot.”

Eva is keustenares. Beeldhouwster en schilderes; een mooie vrouw van een goeie dattig mit donker haor en slaank, super slaank.

Ze het heur atelier op een aander plak in et dörp. Ok mit een glaezen dak, krek as thuus. Dan het ze zok mooi locht om te warken.

Ze het ok een motto: ‘al et zwaore wat ik mitmaek, maek ik lichter deur te schilderen en te boetseren. ‘

En binnenkot krigt ze een expesisie en daor wodt ok heur ni’je boek prissenteerd.

“De daotums bin now bekend en de uutneudigingen bin votstuurd. De eupening zal deur de wethoolder daon wodden. Spannend, mar ok geweldig!”

“Op jów wark nog wat bezunders? Bin ie al wat meer wend an de ni’je direkteur?”

“Et gaot al beter. Ik moet ok niet te gauw oordelen. Even rustig anzien.

Wat is et nog zaacht weer. De voegels fluiten, de zunne schient nog en we hebben et fijn mit mekeer. Wat willen we nog meer?”

“Naor huus daenk ik, want we zullen nog wel een happien eten moeten.

Vien ie ok niet Bas?”

Bas glimkt wat. Praoten kan hi’j niet, mar hi’j is et d’r wel mit iens, zo te zien.

Eerpels, wottelties en een klein gehakballegien, dat kan Bas opvoerd wodden, naodat et mit de staafmixer vien maekt is.

Dan, om een ure of achte brengen zien pappe en mamme him naor bedde. Et is nog schiemerig en een heldere aovend. Bas kiekt naor de locht en ziet al de maone en de eerste steern deur et glaezen plefon. Hi’j geniet d’r van, dat kuj’ zo zien.

De oolders knuffelen nog een posien mit heur zeune en geven heur dan daele in de kaemer.

“Gelokkig dat et goed gaot mit Bas in de ni’je groep. Ik heb daor slim over in zeten. Ok, omdat de kommunikaosie zo slecht verleup. Eerst alliend mar de mail daorover. Dat kuj’ toch niet maeken? Nao mien kwaoje mail die ik as antwoord stuurde, dat tillefoontien en daornao et gesprek en et antwoord op oonze vraogen. Jammer, dat dat neudig was.”

Ben, een veertiger mit een goeie baene in et bedriefsleven, kiekt Eva vraogend an.

“Ie hebben geliek. Altied overal aachteran. Daor woj’ muui van. Gelokkig hebben wi’j mekere en kuwwe d’r goed over praoten. Oonze Bas het oons niet uut mekeer dreven zoas bi’j Peter en zien vrouw. Wi’j bin stark genoeg.

Vien ie et ok nog elke dag jammer, dat we niet meer kiender kregen hebben? Of hej’ daor now vrede mit Ben ?”

“Ja, now wel.We hebben et niet weer andurfd en weren et iens. Et is zaos et is.

Al oonze energie besteden we now an Bas. Et is zo lopen.We maeken d’rvan wat we kunnen.

Now mar even de kraante denk?

D’r is ok nog een schrieven over een AZC in de oolde laandbouwschoele.

Hej’ dat al lezen?”

“Ja, wat mi’j betreft mag et deurgaon. Ik heb daor gien perblemen mit. Ieje dan?”

“Nee, zeker niet.We moe’n die meensken in nood helpen.

Bin wel beni’jd wat de buren vienen …”

Even laeter …

“Weej’ waor as ik inienen an docht? Dat ik nooit oma worden zal. Bin kiend west, now moeder van een kiend dat aanders is, mar wor nooit grootmoeder. Dat doet toch zeer. As ik zie hoe mien moeder heur kleinkiender koestert, die van mien zussien en ik zie sommige geliekenissen mit heur. En as ik daenk an mien eigen omoe die me altied een rieksdaelder gaf veur et repot … Zokke dingen kan ik niet deurgeven. Spietig …

Misschien kan ik een soort van ‘surrogaatoma’ wodden laeter veur een asielzukerskiend zonder …?”

As ze tegen twaelven op bedde gaon, kieken ze nog even naor de dichtriegels die Ben bedocht het en die Eva op de drie waanden van de slaopkaemer schilderde:

Op een dag zal et weer regenen

stille, zoas toen an zee

kom mi’j dan integen en

gao mit me mit

Heur, ie wonen

in mi’j

zoas de zee

in lege nuunders

Kus me

tot ik waarm wod

kus me

tot ik spinne

Grietje

Kommende weke huusnummer 15