Soms zol ze et wel thuuslaoten willen, dat heufd.
Lekker alliend de bienen, ombeurten veur, eerlik verdelen.
De sokke mit de L om de linkervoete,de sokke mit de R rechts.
Zoolties in de loopschoenen, veur de deurzakte voeten, oolde broek an, dikke bienwaarmers om de kuten, waarme jasse mit busen veur de buusdoek en de huussleutel en een klein flessien mit waeter veur as ze dust kriegt.
Oh nee, dat kan niet, as ze et heufd thuus laot, want dan het ze de mond òk niet bi’j heur.
Waeter thuuslaoten dus.
Aarmwaarmers an, doem deur et gat. Dat is makkelik,want dan kan ze de stokken goed vaasteholen.
Dikke sjaal omme, drie keer om ‘e nekke. Ja, dat is mode en as dat heur uutkomt,doet ze daoran mit. En de nekke neemt ze nog wél mit. Niet dat ze van plan is heur nekke uut te stikken, nee, zo is ze now òk weer niet.
Musse het gien zin as et heufd thuusblieft.
As ze laeter bi’j vrundinne in de auto stapt, zit et heufd d’r toch op!
Gien musse, mar een haorbaand tegen de koolde oren. Het vrundinne ok.
Zi’j het nog een pyjamabroek van heur man anstruupt onder heur eigen broek, tegen de koolde.
Ze rieden naor een mooi kuierpad en volgen daor de witte paolties.
Zeuven kilometer, moet kunnen.
Aachter mekere an op de smalle patties. Eerst praoten ze honderd uut:
‘Wat heb ie mitmaekt? Wat heb ie daon?’
Dan bin ze stille en genieten van de netuur.
‘As ik lope, bin ik alles kwiet’, zegt vrundinne. ‘Dan is mien heufd hielemaole leeg!’
‘Da’s mooi veur je. Ik wol, dat ik dat òk kon. Ik wol mien heufd al thuuslaoten, want ik zit zó vol…, mar et gong vanzels mit!’
‘Moej’nargens an daenken,’is heur goeie raod.
Ze bin weer stille, stappen flink op, genieten van alles om heur henne.
Et waeter, et riet, de husies.
Mar dan begint dat heufd weer!
De gedaachten flitsen, schieten henne en weer…
-moet nodig weer es bellen…zo zielig, zoe’n hiele dag in heur rolstoel…wat zal ze soms ienzem wezen…
-moet nodig weer es bellen…hoe zol ze heur vulen nao al die chemokuren?…
-moet nodig weer es bellen…disse maond al weer twie jaor leden, dat heur man wegraekte…
-moet nodig weer…
– hoe zol et mit…
-nów moet ik an wat fleurigs daenken…
‘We gaon even op dit baankien zitten.Ik heb wat lekkers veur je.
Een marsien en hiet waeter mit bouillon.’
‘Och, wat geweldig. Ik heb niks, zels gien waeter, want ik docht, dat et toch gien zin had, omdat ik mien volle, zwaore heufd thuuslaoten wol!’
Óch ju, wat bi’j toch ok een appatte.Dat weej’ toch ok wel! As de bienen lopen gaon, …
Ze gaon weer veur de laeste kilometers.
Haorbaand of, wiend deur et haor, wiend om ‘e kop!
As ze thuuskomt, trekt ze al heur dikke kleren uut, waordeur ze een stok lichter wodt. En wat òk lichter wodden is?
ET HEUFD! Goed, dat et toch mitgong!
Meer as de helte het ze d’r wel uutlopen, mar…
Ze het now wél zere bienen!!!