395519
Een betien onderuutzakt hang ik lekker in et hoekien van de kaaste.
’t Is een mooie kaaste: zwaor donkerbruun iekenhoolt, mit een glas d’r veur, zodat iederiene die dat wil en belangstelling veur mi’j het me zien kan.
Naost me staot een hiele riegel bekers en boven mi’j wel meer as honderd medallies. De iene nog mooier as de aander. Ze hebben ok allemaole teksten en die liegen d’r niet omme. Zels kan ik niet zo goed lezen, mar ik heur et wel es van de meensken die d’r naor kieken en dan veurlezen wat d’r op staot.
Wi’j bin allemaole van lange leden; wi’j bin wel oolder as vuuftig jaor, mar wat geft et! Et is oons niet an te zien. Wi’j veraanderen niet zo vule. Wodden wat te min poetst, dat wel en daoromme bin pattie van oons wat dof. Mar, wat kan et oons schelen. We bin d’r temeensen nog!
En pattietoeren gebeurt d’r ók nog wel es wat… Mar daorover laeter.
Et is meer as zestig jaor leden, dat ik mit een hadde dreun in et gröslaand vul.
Mien “eigener” kreeg dikke bonje mit een laandgenote en dat gong d’r zó omweg, dat ik et lotien leggen mos. Mar wat hadde ik gelok!
Een klein maegien, ze zal zoe’n jaor of zesse west hebben, vun mi’j en nam me mit naor huus. Ze legde me in heur slaopkaemer daele . Ik had me de toekomst aanders veursteld, mar moch ok niet ontevreden wezen: ik had een dreug en waarm plak.
Laeter kreeg et maegien een ni’je kaemer boven op ‘e zoolder van de boerderi’je en… ik gong mit!
Een dikke tien jaor laeter wodde de kaemer verruild veur een “burgerslaopkaemer”, want de boerderi’je wodde verkocht en et gezin verhuusde naor een burgerhuus in een aander dörp.
Ik kreeg een mooi plakkien op heur veensterbaank.
Et zal weer zoe’n tien jaor laeter west hebben. Et maegien was vrouw wodden en gong trouwen. Ze wol vanzels saemenwonen en… ík gong mit!
Ze dee een iezerdraotien om me henne en wat zwatte grond in me én ik kreeg een fris gruun klimoppien in me plaant. Ik kwam an de ziedkaante van et veurste raem te hangen en beleefde alles mit op die meniere. Geweldig!
Nóg es verhuzen, nóg es verhuzen en ik wodde alle keren in de verhuusauto mitneumen. As ik et d’r zo over hebbe, wor ik d’r haost wat sentimenteel van…
Mar now over wat me een peer weken leden overkwam:
een klein blond maegien, van zes jaor, vraogt an heur beppe:
“Oma, mag ik die koeiehoorn wel mee naar school? Ik wil hem graag laten zien. Maar oma, waarom staat er een nummer op?”
Beppe vertelt et hiele verhael.
Et maegien mag ‘m vanzels wel mit, mar oma wil ‘m wél weeromme hebben, zegt ze.
Een peer weken laeter kriegt ze mi’j, mooi inpakt, weeromme.
“Hoe vonden de kinderen het?”
“Leuk! Maar eentje blies erin en toen kwam er wat zwart spul uit!”
Stof misschien? Zoe’n poetser is beppe ók weer niet, dat ze zels MI’J van binnen ofstoft.
Now lig/hang ik dus weer rustig in mien hoekien in de medalliekaaste in de gang, mar ik had dit laeste utien naor et Grunniger laand veur gien goold missen wild!
En, wat de toekomst brengen zal: gien meens zal et weten, laot staon ikke.