1
Zo nog even wat raspte keze d’r over en de eerpelschottel kan de ovend in. As Johan now mar een betien bi’jtieds thuus komt, dan kun ze op ‘e tied eten. Henk het vanaovend een wedstried van et korfballen. Johan het beloofd dat hi’j d’r mit him henne zal.
De tillefoon haelt heur uut de gedaachten.
‘Mit Geertje,’ meldet ze heur.
‘Dat moej’ now toch es ofleren Gré. Ie weten da’k daor een hekel anhebbe. Zeg dan, mit Gré, of eers, mit vrouw Koning. Mar waor a’k veur belle. De vergeerdering lopt slim uut. We gaon vanaovend wieder. Morgenvroeg moe’k d’r al weer betieds wezen, et is de muuite niet om naor huus te gaon. Ik blieve vannaacht in ‘t hotel.’
‘Dat kuj’ niet mienen. Ie zollen mit Henk naor et korfbal. Ie hebben et beloofd Johan.’
An de ere kaant klinkt een diepe zocht. ‘Jammer dan. Mar ik kan niet op twie plakken toegelieke wezen. Et is ok veur jim da’k zo hadde warke. Hi’j kan vaast wel mit iene mit rieden. Eers gaon jow mit him henne. Lieske is al twaelf, die kan best een peer ure alliend wezen. Now ik hange op heur. D’r willen meer bellen.’
‘Waacht even! Nog niet ophangen! Waor kan ’k je berieken mocht et al neudig wezen?’
‘Bel mien mobiel mar. Now as d’r niks tussenkomt dan tot morgen.’
In gedachten legt Geertje de tillefoon neer. Hi’j hadde et zo vaaste beloofd. Wat zal Henk sneu wezen. Die het him d’r zo op verheugd. Ze wodt een betien lelk op Johan. Die is de leste tied aovens haost nooit meer thuus. As ze d’r wat van zegt, wodt hi’j sikkeneurig. Zegt dat hi’j et drok het. Dat d’r een protte waark zit in et ni’je perjekt dat hi’j kregen het. Zi’j het makkelik praoten. Ze hoeft niks eers te doen as wat te stoffen en te koken. Wat het zi’j d’r now veur verstaand van hoe dat op et wark gaot. Hoe aj’ altied op moeten passen of een ere streeft je veurbi’j.
Dan hoolt ze d’r mar over op. Ze het een hekel an ruzie. Mar et stikt heur wel.
Wat was et in et begin van heur trouwen dan eers. Doe de kiender klein weren, was Johan alle aovens op ‘e tied thuus. Hi’j brochte ze naor bedde en leesde ze nog evenpies een verhaeltien veur. Onderwiel dee zi’j de taofelboel. Dan zatten ze nog een schoffien te praoten of te lezen. Zundags gongen ze vaeke te kuieren, of doe de kiender groter wodden te fietsen.
Wanneer is ’t eins aanders wodden? Ze kan d’r niet krek de vinger opleggen. Et is zo van lieverlee kommen. Now ze d’r over naodaenkt, hi’j is et leste halfjaor meer niet dan wel thuus west. In et weekende wil hi’j golfen mit zien maoten. Of hi’j gaot een peer ure op de racefiets vot.
‘Dat he’k neudig,’ zegt hi’j, ‘eers wo’k mar dik’ en fatsig.’
Hi’j zicht d’r nog slimme goed uut. Vufendattig, mar nog lieke knap en slaank as doe ze veertien jaor leden mit him trouwde.
Lichtkaans was beter west, as ze niet zo jong trouwd weren. Mar Henk hadde him meldet. Twie jaor laeter was Lieske kommen. Een riekeluus weens. Een jonge en een meid. Ze kon heur gelok niet op. Bried hadden ze et niet. Ze huusden mit kregen spul.
Een studentehuusholing nuumde heur mem et. Mar wat gaf et? Ze hadden mekaander en weren gelokkig mit kleine dinkies. Et eerste ni’je meubelstok dat ze kocht hadden. Een luxe twiepersoonsledikaant. Neffens Johan was dat et belangriekste in een huusholen, want daor brochten ze de mooiste mementen van heur leven deur. Wat hadden ze daor een wille omme had.
Gaonde weg was et bargopwaerts gaon. Doe de kiender naor schoele gongen, hadde ze wark vunnen in een boekwinkel. Van morgens negen tot middags viere. Dat kon ze mooi kombineren mit et huusholen. Zo staorigan weren ze in de mooie spullen kommen.
Een jaor of wat leden was Johan senior-manager wodden.
As ze terogge kikt dan is doe de ommekeer begonnen. Ze hadden een groter huus kocht. Johan was lid wodden van de golfclub.
Hi’j wol gien heit meer nuumd wodden. De kiender mossen him ‘pa’ numen.
Kaele kak hadde ze docht. Ze hadden d’r een hiele stried over had. Staorigan mos ze, veur de lieve vrede, al meer toegeven.
De leste tied kan ze gien goed meer doen. Et argste is nog wel, dat hi’j de kiender d’r bi’j betrekt
Volgende week meer …