Rinny Siemonsma zei het al: De iene is de aandere niet. Schrijvers heb je in alle soorten en maten. Als bezoeker kom ik al een aantal jaren bij de bijeenkomsten van de SLAH, de Stichting Literaire Activiteiten Heerenveen en sinds kort heb ik daar ook een bestuursfunctie. Hierdoor ben ik gekoppeld aan Bert Wagendorp, bekend van Ventoux en onlangs op tv over zijn boek Vals Spel. Dat  belooft een zeer interessante avond te worden. In ieder geval moet ik zorgen dat hij in museum Belvedère komt (als hij met de trein komt) en ook zorgen voor een propagandastukje. Met dat laatste ging ik bijna hopeloos in de fout. Het blijkt dat er veel verouderde gegevens op internet staan, zodat ik bijna Bert Wagendorp in het stukje nog dingen liet doen die al lang verleden tijd zijn. Gelukkig werd dat op tijd ontdekt en daarom heb ik Bert maar een smsje gestuurd met het verzoek mij wat up to date materiaal te sturen.  Overigens is de avond met Bert Wagendorp op 15 februari.
Afgelopen zaterdag 3 februari  hadden we de schrijver Frank Westerman in Lunia, in het kader van Lunia Literama. Frank was onlangs nog op tv te zien in het programma De Brug, een vierdelige serie over bruggen die mensen verbinden (of juist niet) en is hij o.a. bekend van het boek De Graanrepubliek.  Zelf werd ik geraakt door het boek Een Woord een woord, dat gaat over o.a de treinkapingen en de bezetting van de school in Bovensmilde . Frank Westerman hield mij met dit boek een enorme spiegel voor en geselde met zijn geschrift mijn geweten. Ik werd geconfronteerd met mijzelf en moest mijzelf de als dat-vraag stellen. En het dan mocht ik daarna zelf proberen in te vullen. Zo wordt in het boek de persoon Simon van Beetz opgevoerd. Simon zat bij mij in de klas op de kweekschool en hij solliciteerde tegelijk met mij op een vacature aan een school in De Lemmer. Ik werd aangenomen. Toen ik het relaas van Simon las moest in onwillekeurig mijzelf toch de als dat vraag stellen. Stel dat Simon was aangenomen, dan was hij niet geconfronteerd met een gijzeling, dan was hij niet al in 1992 afgekeurd omdat de gijzeling hem niet meer los liet en dan was hij misschien ook niet al in 2010 gestorven. Ik voelde mij even een indirect betrokkene bij de gijzeling. Ik heb in ieder geval daarna de klassenfoto opgezocht waarop wij beide staan. Wat een boek al niet te weeg kan brengen.

Karst

Simon is als klein manneke op de schouders genomen. Ik zit als tweede van rechts voor.